De huisarts of nieuwe baas bellen, de dochter van Jeanette durft het niet. En dat terwijl ze toch de hele dag die telefoon in haar hand heeft. Veel pubers hebben bel-angst. Jeanette probeert het te verklaren.
Toen mijn 16-jarige dochter moest bellen voor een bijbaantje, was ze half in paniek. ‘Mam, wat moet ik zeggen? Stel ik meteen mijn vraag of moet ik eerst zeggen wie ik ben? En zeg ik goedemorgen of zegt iemand anders eerst iets?’ Ik viel bijna steil achterover. Tot ik me realiseerde dat ze bijna nooit belt. Behalve natuurlijk met mij. Als ze haar fietssleutel kwijt is of per se nu moet weten wat we vanavond eten. Maar die gesprekken voldoen meestal niet aan de minimale beleefdheidseisen.
Wat een verschil met vroeger. Wij meiden, die opgroeiden in de jaren 80 en 90, waren geroutineerde bellers. We konden rustig uren aan de telefoon hangen met vriendinnen, die we de hele dag ook al op school hadden gezien. Het feit dat onze ouders per minuut moesten betalen en er verder niemand anders van het gezin kon bellen omdat er maar één toestel per huishouden was, deed daar niets aan af. Puberegoïsme is nu eenmaal van alle tijden.
Nog liever creperen van de pijn dan de huisarts bellen
En niet alleen puber is niet heel ervaren met telefoneren. Het geldt voor veel meer van haar leeftijdsgenoten. Want ook al appen, snappen en vloggen ze 24/7 alsof hun leven ervan afhangt. Bellen is blijkbaar echt lastig, zeker met een onbekende. Ik ken verhalen van pubers die nog liever creperen van de pijn dan dat ze de huisarts bellen om een afspraak te maken. Uit onderzoek uit 2018 door Motivation blijkt zelfs dat bijna 40% van de jongeren last heeft van serieuze bel-angst. Zo erg dat ze gewoon niet opnemen als er iemand belt. Niet echt handig in het volwassen leven.
Waarom dan nu die enorme angst om te bellen?
Naast het feit dat ze het gewoon niet gewend zijn en alles wat nieuw is lastig is, noemen deskundigen een aantal andere mogelijke redenen. Bellen is heel direct. Als je appje, vlogje of spraakbericht stuurt, kun je even over de inhoud nadenken. Veel pubers zijn bang om te falen dus dan is het fijn dat je het gewoon nog een keer overdoen als je er niet tevreden over bent. Daarbij zie je bij het bellen niet hoe de ander op je reageert. Als je al onzeker bent, is dat extra lastig.
Wil je niet alsjeblieft voor me bellen?
Ook al begrijp ik mijn dochter wel, ik vind dat ze het zelf moet doen. Want ooit komt er een moment dat ik er niet bij ben en dan moet ze wel. En zoals bij de meeste spannende dingen: als je je angst wil overwinnen moet je door de zure appel heen bijten. En hoe vaker je iets doet, hoe gewoner het wordt. Net als met autorijden. Dus ondanks de hartstochtelijke smeekbedes of ik niet ALSJEBLIEFT alleen nog deze keer voor haar wil bellen, heb ik het haar zelf laten doen.
Samen geoefend
We hebben wel geoefend. Samen de eerste paar zinnen bedacht en woord voor woord opgeschreven. Dat gaf wat houvast. En ik bleef bij het gesprek om haar met enthousiaste duimpjes omhoog en wat gefluisterde aanwijzingen door het gesprek te loodsen. Nu ze het vaker doet, gaat het een stuk beter.
Toch zal bellen nooit haar hobby worden. Maar waarschijnlijk komt ze zonder toch een heel eind. Bellen is straks alleen nog voor ons oudjes. Net als Facebook of Hyves. Al heb ik van dat laatste platform alweer een tijdje niets gehoord.
