De oudste puber van Saskia is vandaag begonnen met zijn eindexamen. Terwijl hij überrelaxt is en wel ziet hoe deze twee weken zullen verlopen, zat Saskia deze eerste examendag de hele middag met hartslag 140.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
De eerste examendag zit er op
De eerste examendag van mijn zoon zit er op. Hoe ik vandaag vond gaan, vroeg hij. Want het was hem ook wel duidelijk dat de enige examenstress die er was in dit huis zich vooral bij zijn moeder manifesteerde. En dat terwijl ik me zo had voorgenomen om heel ontspannen die examentijd van mijn zoon in te gaan. Welnu, dat is niet echt gelukt.
Handig vs irritant
De afgelopen weken polste ik dagelijks bij mijn examenpuber. Had hij al geleerd? Moest hij een proefexamen maken? Moest ik iets voor hen uitprinten? Had hij alle boeken gelezen? Had hij zijn aantekeningen nog? En zijn schriften? Rustte hij wel genoeg uit? Moest hij niet eerder naar bed? At hij wel goed? Had hij al economie bijles geregeld? Vragen die ik heel normaal vond, want hé, als hij zich niet druk maakte om dat examen, dan deed ik dat wel in zijn plaats. Handig vond ik. Irritant vond mijn puber.
Zoemende moeder
Naar mate De Dag naderde, schoof mijn stresslevel steeds een beetje op. Niet echt bevorderlijk voor een puber die zo en nu en dan probeerde te leren. Eerlijk is eerlijk, ik zou er ook gek van worden. Van zo’n zoemende moeder om je heen. Die denkt dat ze weet hoe je het beste kunt leren en je dat herhaaldelijk vertelt. En dat ze ook weet dat het heel goed is dat je vooral veel proefexamens moet maken en die dan ongevraagd voor je uitprint én boos wordt als je zegt dat het echt niet nodig is.
Dan maar geen examen
De sfeer in huis werd er niet beter op. Hoe minder ik hem met zijn neus in de boeken zag, hoe nerveuzer hij werd. Hoe vaker hij zei dat hij alles onder controle had, hoe meer gespannen ik door het huis ijsbeerde. Op een dag vroeg mijn zoon zuchtend en oogrollend en behoorlijk ontstemd of ik als-je-blieft wilde stoppen met hem op zijn nek te zitten. En als ik dat niet zou doen, dat hij dan gewoon zijn examen niet zou maken. Hij meende het, voegde hij er dreigend aan toe.
Kleine jongens worden groot
‘Weet je wat het is, je vertrouwt me gewoon niet en hoe leuk denk je dat dat voor mij is’, zei mijn zoon kalm. Ineens zag ik hoe groot hij is. En hoe verstandig. En dat hij zijn zaken eigenlijk best op orde heeft. En als hij dat niet heeft, dat hij wel zorgt dat het goed komt. In mijn ogen was hij nog die heerlijke kleuter in groep 2 die de sprong ging maken naar groep 3 en daarbij zijn moeder hard nodig had. Maar voor me stond een bijna volwassen jongen die het allemaal prima alleen kan. En ik deed wat ik al weken eerder had moeten doen: ik liet hem los. En gaf hem alle vertrouwen, want dat verdiende hij.
Zen het weekend in
Vandaag was ik om zes uur wakker. Gespannen en een tikje zenuwachtig begon ik de dag. Mijn uberrelaxte puber draaide zich nog een keer om. Zijn examen was pas om half 2. Ik beet op mijn tong, herhaalde mijn mantra: laat het los, laat het gaan. Om negen uur schoof ik hem een ontbijtje voor zijn neus, wenste hem succes, ging naar mijn werk en zat de rest van de dag met hartslag 140. Als het maar allemaal goed ging. Om half 6 kwam hij thuis. Ze waren nog op school gebleven, want morgen is er, voor hem in ieder geval, geen examen. Dus hadden ze nog even gechild nadat ze drie uur hadden zitten zwoegen op wiskunde. En voordat ik de vraag kon stellen deelde hij schouderophalen meer dat het redelijk was gegaan. Niet goed, niet slecht. Maar nu was hij vrij, dus hij ging even naar de sportschool. Maandag is examen nummer twee. Eens kijken hoe zen ik het weekend door kan komen…
