Waarom kunnen kinderen op school niet gewoon doen waar ze goed in zijn, en voor de rest gewoon de basics halen? Zo schittert Martine’s dochter in talen en wordt ze verdrietig van wiskunde. Kan dat niet anders?
Ik heb jullie eerder al eens meegenomen in de schoolcarrière van mijn dochter. Die op het vwo terechtkwam en met veel kunst en vliegwerk overging van de eerste naar de tweede klas. Mede dankzij corona en een school die de lat nog net wat hoger legt dan een gewoon vwo, kwam ze dit jaar op de havo terecht. Ze maakte vrijwel meteen vrienden en gaat met plezier naar school.
Ze gaat iedere dag met frisse puberale tegenzin ook thuis aan het werk voor school. En omdat ik had beloofd niet meer in Magister te kijken, mag ze zelf vertellen hoe ze ervoor staat. Moeder wordt niet teleurgesteld. Ik word iedere dag blij verrast met klinkende cijfers voor Nederlands, Engels, Frans en zelfs Duits. Dat laatste was vorig jaar echt haar haatvak. Zelfs geschiedenis gaat als een tierelier. Mijn loslaten wordt grandioos beloond. En omdat ze er goed in is, vindt ze dat soort vakken ook heel erg leuk.
Maar er is een keerzijde. Want heel veel bijles- en huiswerk ten spijt, zijn wiskunde en natuurkunde juist geen appeltje-eitje en haalt ze de ene na de andere onvoldoende. Wat dat betreft is ze erfelijk belast, vooral door een vader die is gezegend met een grote talenknobbel maar met een blinde vlek voor ruimtelijk inzicht en alles wat met cijfers heeft te maken.
Ik vroeg haar gisteren of ze haar oude vwo-school miste. Ze zei:’Het is een beetje makkelijker, maar niet heel veel makkelijker.’ Ze vindt het heerlijk om echt hoge cijfers te halen, maar als ze eerlijk is, vindt ze die talen wel echt ‘te makkelijk’. Ik opperde dat ze misschien kon vragen of ze dan Engels en Nederlands op vwo-niveau zou kunnen doen, of extra werk kon krijgen. Dat kon niet, zei ze schouderophalend. Toen opperde haar vader (ja, die met die blinde vlek) dat ze dan al haar aandacht en energie aan wis- en natuurkunde zou kunnen besteden.
Ik vind dat je het kinderen niet te makkelijk moet maken. En dat het goed is om op school ergens hard voor te moeten werken. Daarbij vind ik dat je voor een havo-diploma een zeker niveau van rekenen en wiskunde moet hebben, zeker als je een vervolgopleiding als pabo gaat doen en zelf kinderen gaat leren rekenen. Bovendien is cijfermatig inzicht handig bij bijna alles: als je een hypotheek gaat afsluiten en om statistiek te begrijpen. Zeker nu met de corona-crisis. Net als dat je een zeker niveau van Nederlands en Engels moet hebben om mee te draaien in de maatschappij.
Maar waarom bepaalt je slechtste vak je schoolniveau? Waarom niet het beste? Wordt het daarom geen tijd om te differentiëren? Zodat je de taalvakken die je heel leuk vindt verdieping en verbreding kan zoeken en vinden en daarin bijvoorbeeld vwo-examen in kunt doen en dat je wiskunde kunt afronden op zo’n niveau dat je er niet al je tijd aan kwijt bent. Of andersom natuurlijk: examen doen met veel wiskunde en natuurkunde en minder talen.
