Mijn zestienjarige onthoudt geen enkel Frans woordje of wiskundige stelling, maar heeft een enorme voetbalkennis. Zo kent hij álle spelers van het WK, de Champions League en de Eredivisie uit zijn hoofd.
Vaak valt mijn mond open zodra mijn zoon begint te praten over voetbal. Deze jongen, die ooit met een bal naar bed ging, maar op zijn dertiende het toch niet meer zo leuk vond op het veld en gewoon lekker ging voetballen op het pleintje, loopt als een ware voetbalanalist door het huis. En geeft gevraagd (aan zijn vader) en ongevraagd (aan mij) voorbeschouwingen, wedstrijdverslagen én nabeschouwingen.
Alleen maar voetbalkennis
Het verbaasde me, al deze kennis in dit kind. Nu weet ik wel dat hij een bijzondere liefde voor voetbal heeft, maar toch. Hij kent niet alleen alle clubs van Nederland en Europa uit zijn hoofd, inclusief spelers, eerste, tweede, derde trainer en wanneer ze wel of niet kampioen zijn geweest en of ze ooit gedegradeerd zijn uit zijn hoofd, maar ook die van de rest van de wereld. Ik bedoel hoeveel spelers uit landen als Ecuador, Korea of Saoedi-Arabië ken jij? Juist. Hij kent ze allemaal, terwijl ik niet verder kom dan Daley Blind, Frenkie de Jong en Virgil van Dijk.
En naast al die namen en rugnummers, schudt hij ook nog allerhande trivia uit zijn mouw over bijvoorbeeld tattoos (‘Neymar heeft een kleine Neymar op zijn kuit, Ronaldo heeft er geen want die is bloeddonor) tot lievelingsmuziek (‘Courtois is fan van Martin Garrix’) of mooiste doelpunt (‘Bijvoorbeeld die van Rodriguez in wedstrijd Urugay Colombia in 2014). Dit lepelt hij zo op, zonder op te kijken van de wedstrijd die op dat moment aan staat. En ik denk hoe wéét hij dat? Want ik ken geen van die namen die hij noemt. Ja, Garrix, maar dat is een dj. Blijkbaar doet hij nog iets anders dan dat eeuwige gamen en leest hij over, en kijkt hij naar, voetbalprogramma’s. En dit moet dan wel ‘s nachts gebeuren, want ik zie het hem in ieder geval overdag niet doen.
Franse woordjes lukt niet, voetbal wel
Met al die kennis overlegt hij ’s middags, voorafgaand aan een belangrijke wedstrijd, met zijn vader hoe de kansen voor die aankomende wedstrijd liggen en komen alle scenario’s voorbij voor als Nederland de groepsfase van het WK doorkomt. Dat gaat dus de hele dag maar door, het voetballingo (‘de ruit’, ‘uitverdedigen’, ‘VAR’) vliegt daarbij over de keukentafel.
En toch vind ik het opmerkelijk. Hoe kan het dat dit kind na tien keer lezen nog geen hoofdstuk van wiskunde of een Franse tekst kan reproduceren, die niet kan onthouden waar hij zijn sleutels en pinpas heeft gelegd (vaak op twee verschillende, willekeurige plekken) en dat hij zijn vuile was in een wasmand moet gooien in plaats van onder zijn bed, dat hij dan toch al die kennis in zijn hoofd heeft zitten? Ik ben er echt van onder de indruk. En ook zijn vader buigt zijn hoofd, want het moment dat zijn zoon hem overtreft in voetbalkennis is daar.
Wat leuk is, onthoud je
Als ik mijn zoon ernaar vraag geeft hij het antwoord wat ik natuurlijk zelf wel had kunnen bedenken: ‘Wat leuk is onthoud je gewoon.’ Op mijn vraag of hij wiskunde dan ook niet gewoon leuk kan vinden geeft hij wijselijk geen antwoord. Ik troost me met de gedachte dat als je voetbalanalist wilt worden je geen voldoende voor wiskunde nodig hebt.
