De dochter van Isabel wil op reis naar Guatemala. En als je puber dat wil, dan weet je dat het Grote Loslaten is begonnen. Niet leuk misschien, maar wel goed.
– Mam, ik wil in september naar Guatemala.’
In mijn hoofd explodeert een granaat. ‘Prima, dan moeten we een goed plan maken’ zeg ik. Mijn dochter staat op en spreekt een voice message in. Ik hoor dat ze verslag doet van ons gesprek aan een vriendin en dat ze opgelucht is. Ze had misschien toch verwacht dat ik iets anders zou gaan zeggen.
Paniek, je puber gaat weg
Ik ga de was vouwen. Zodra zij op de scooter naar haar bijbaan is vertrokken, laat ik de paniek toe. Het worstelende verdriet van weten en voelen. Niet geheel onbekend. Mijn dochter was een grote verrassing. Toen ik ongepland zwanger raakte, wist ik niet hoe en of ik een kind überhaupt op kon voeden.
We zijn nu ruim 17 jaar verder. Ze heeft net haar middelbareschooldiploma gehaald en geeft mij weer een verrassing. Ik pak een nieuwe stapel wasgoed. Hoe doen andere ouders dit? Hoe moet ik haar naar Guatemala laten gaan? De andere kant van de wereld. Ze wil vrijwilligerswerk doen en verblijven in een gastgezin. Maandenlang.
Het komt goed
Ik voel een dit kan je mij niet aandoen-huilbui opkomen. Gelukkig is daar ook de vermanende andere stem mij influistert dat dit een onderdeel van het leven is, Het leven van een dochter en een ouder. 17 jaar geleden wierp je haar ook het leven in, nu weer.
Tussen haar gewassen kleren vind ik een verfrommeld papiertje met bullet points. ‘Mama rustig vertellen dat het goed komt’, staat erop. ‘s Middags google ik hoeveel verkrachtingen van jonge meiden in Guatemala en andere zorgwekkende feiten. Ik maak een lijstje van gevaarlijke gebieden, kijk wat ze aan zelfverdediging materialen mee kan nemen en noteer wat nummers van hulpinstanties.
In de dagen die volgen koop ik boeken over Guatemala, en leer een nieuwe mantra over loslaten, liefde en moederschap via YouTube. En ik maak een potje aan voor een eventuele reis naar haar toe. Met die drie zinnen Spaans die ik ooit aan de Costa Brava eindeloos herhaalde, red ik mezelf nu ook wel, denk ik.
Je puber loslaten
Net, wanneer ik wat vrede begin te krijgen met de nieuwe fase, wil ze mij weer spreken. ‘Mam, ik wil toch nog wat maanden hier bij jou blijven. Dan ga ik pas in januari echt op reis.’ Weer die granaat in mij. Ben ik te egoïstisch geweest? Heb ik haar te weinig vertrouwen gegeven?
Mijn dochter kruipt tegen mij aan. Ik roep mezelf tot de orde en zeg tegen haar: ‘Ga!’ Hoe weet ik niet, maar het komt wel goed. Met haar. Met mij. 17 jaar geleden aaide ik mijzelf veel over mijn buik, zo suste ik mezelf en het aankomende leven, vertrouwen toe. Ik aai mijn dochter die nog steeds tegen me aan zit. Het komt goed.
