De pubers van Jeanette hebben vaak niet door dat ze er is. En als ze het wel door hebben, dan komt meteen haar hele doen en laten onder een vergrootglas te liggen. Oftewel: het is nooit goed.
Moeder zijn van pubers, het is een ondankbaar bestaan.
90% van de tijd ben ik totaal onzichtbaar en moet ik mijn uiterste best doen om hun aandacht te krijgen en die 10% dat ik wel in beeld ben, worden al mijn bewegingen nauwlettend gevolgd en voorzien van commentaar. Kortom, ik ben onzichtbaar of iets te zichtbaar, meer smaken zijn er niet.
En denk maar niet dat ik overdrijf.
Deze zomer was ik met een vriendin op een festival. Na twee dagen, belt mijn zoon. Als ik zijn naam op de display zie, denk ik nog: ach kijk nou hij mist me. Welnee, hij vraagt me of ik weet waar zijn wiskundeboek ligt. Hij had helemaal niet door dat ik al dagen niet thuis was, hartverwarmend.
Ze gaan zo op in hun eigen wereld, dat ze helemaal niet door hebben of ik er ben of niet.
Ik maak gewoon geen enkele indruk meer. Als ik tegen ze praat, komt er vaak niet veel meer uit dan antwoorden van één lettergreep. Als ik echt iets van ze wil moet ik flink mijn stem verheffen. En zodra ik dan even in hun beeld verschijn, proberen ze me vooral zo snel mogelijk weer weg te krijgen: ‘Jahaaa, stra-haks’.
Maar die onzichtbaarheid slaat acuut om in extreme zichtbaarheid zodra ik in hun wereld kom.
Als hun vrienden langskomen of als ik op school moet zijn, staan ineens alle schijnwerpers volle bak op me gericht. Alles wordt uitvergroot, gewogen en becommentarieerd: wat ik draag, wat ik zeg, hoe ik lach. En niet alleen in echt, maar ook online. Ik had een keer een foto op Instagram gezet met mijn middelvinger omhoog. Binnen 3 seconden liep mijn telefoon vol met smekende en dreigende berichtjes om het eraf te halen. Een moeder die zich een klein beetje onmoederachtig gedraagt, trekken ze echt heel slecht.
Soms verlang ik terug naar de tijd dat ze nog klein waren en ze nog lachten om al mijn grapjes.
Toen ze juist heel erg op me gericht waren en me de hele dag nodig hadden. Toen ik nog geen maahaam! maar mamma was. Die tijd dat ze de hele dag achter me aan liepen en ik af en toe naar het toilet vluchtte voor een paar minuten me-time. Maar dat verlangen duurt meestal niet zo lang. Als ik ongestoord op zaterdag de krant zit te lezen, denk ik ach, toch best lekker die onzichtbaarheid.
