Er is iets raars aan de hand: waar pubers tot voor kort hun telefoon voor van alles en nog wat gebruikten, behalve bellen, is dat laatste nou juist datgene wat ze er nu alleen maar mee doen. 24/7 hangt er iemand aan de lijn. ‘Kun je er niet de hele tijd doorheen praten mam?’
‘Hoi Mam, L. is er ook hoor’. Mijn puberdochter komt binnen stampen met deze mededeling. Ik wacht even tot de aangekondigde vriendin haar entree maakt, maar het blijft leeg in de gang. L. zit namelijk in de achterzak van mijn dochter. In haar telefoon om precies te zijn. Want ze bellen met elkaar, zetten de telefoon op speaker en leven dan hun leven. En dus zit L bij ons ‘s morgens vroeg al aan tafel en ligt ze ‘s avonds laat nog bij mijn dochter in bed. Ook is ze aanwezig als ik douche en mijn dochter haar tanden staat te poetsen en kom ik haar tegen in mijn slaapkamer als mijn dochter op zaterdagochtend heel vroeg vraagt of ik hun naar de stad kan brengen.
Appen? Nee, bellen!
Waar pubers tot voor kort hun telefoon voor van alles en nog wat gebruikten, maar er vooral níet mee belden, is dat wat ze er nu de hele tijd mee doen. Een appje tikken is teveel werk, blijkbaar. Een app inspreken ook, want dan moet je weer wachten totdat de andere kant het berichtje heeft gehoord, een antwoord inspreekt en dat dan weer naar jou verstuurt. Ik heb die hele handeling nooit zo begrepen, maar mijn pubers zwoeren erbij. En Facetimen bleek ook te vermoeiend te zijn, want dan moet je die telefoon de hele tijd voor je snoetje houden. Ook niet handig als je wil eten of naar de wc moet. En dus vonden ze een nieuwe, nou ja nieuwe, manier uit om 24/7 met elkaar in verbinding te staan: bellen.
Vriendinnen in de achterzak van mijn dochter
Inderdaad bellen. Dat wat wij dertig jaar geleden ook deden met onze bff’s. En waar wij het nadeel hadden van een log toestel dat met een snoer was verbonden aan de muur en je dus midden in de huiskamer moest bellen ten overstaan van je vader en moeder en je dus na twee minuten wel klaar was, want ja, zij luisterden natuurlijk mee, kunnen onze pubers vrij rondlopen. Met die ander aan de lijn in hun zak.
Samen ontbijten via de telefoon
Ik heb vaak geen idee dat er een vriendin meedraait in ons huishouden. De eerste keer dat ik door had wat bellen anno nu voor pubers betekent, wat toen de puber op een maandagochtend piepte dat ze vergeten was dat ze een werkstuk moest inleveren. Net voordat ik mijn betoog wilde afsteken over het belang van je zaken op orde hebben, helemaal wat schoolzaken betreft, zegt de puber snel: ‘Doe even rustig, L luistert ook hè’. Deze nieuwe manier van bellen kende ik nog niet. Want mijn dochter had immers al 5 minuten zonder enig geluid te maken aan tafel gezeten. Moest ze dan niet iets tegen L zeggen? Nou nee, dat was niet per se de bedoeling. Ze waren gewoon samen aan het ontbijten. Uit de telefoon die op tafel lag kwam ineens de stem van L: ‘Ben je al klaar met eten?’.
Ik weet niet zo goed wat ik hier van moet vinden. Ik moet er niet aan denken om mijn dag te delen met iemand via mijn telefoon, maar mijn puber rolt met haar ogen als ik dat tegen haar zeg. ‘Het is toch leuk?’, oogrolt ze. ‘Mijn vriendinnen zijn zo de hele dag bij me’. Ook een ding: soms hangen er dus meerdere vriendinnen in een gesprek aan de lijn want ze voegen elkaar eindeloos toe aan het gesprek.
Uuuuuuuren bellen
Dat ze uren aan de telefoon hangt, vind ik prima, dat deed ik vroeger ook. Maar dan alleen als mijn ouders niet thuis waren. Ik moest er niet aan denken dat ik mijn crushes, het stiekeme roken en het te laat komen in de les besprak waar zij bij waren. Dus ik snap dat mijn puber met haar vriendinnen alles, maar dan ook echt alles tot in den treuren te bespreken, maar die kakofonie aan stemmen uit haar achterzak vind ik vreselijk. En omdat dat laatste wel een beetje uit de hand liep, vier meisjes die door elkaar praten op speaker stand met de volumeknop op 10 anders hoort mijn puber niks, wilde ik deze manier van telefoongebruik bespreken. En dus stak ik van wal over te veel lawaai, en zei ook iets over privacy, want dat had ik niet meer omdat er allemaal pubers de hele tijd meeluisterden. Mijn dochter keek geërgerd op en zei tegen haar achterzak: ‘Sorry hoor, dat was mijn moeder. Die praat er de hele tijd doorheen’.
Oké, vergeet dat bespreken, dit vraagt om keiharde regels. Wordt vervolgd…
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!
