Sinds haar dochter ook op de middelbare school zit, betaalt Martine zich blauw. Niet alleen aan kaftpapier en rekenmachines, maar ook aan het hele circus eromheen. Reken maar even mee.
Mijn zoon is wat schoolbenodigdheden nogal minimalistisch ingesteld. Ok, hij sloopt weleens een passer en rent daags voor een proefwerk nogal eens naar de Hema omdat hij toch echt nergens meer een geodriehoek kan vinden. Maar voor zijn schoolspullen (welgeteld tien schriften, twee rollen kaftpapier en een doos met twintig pennen) was hij onder de twee tientjes wel klaar. Hij gaat naar de derde klas, en dan is het ook niet echt übercool om allemaal nieuwe spullen te hebben. Gymmen doet hij al drie jaar op zijn straatsneakers. “Er is niemand die daar wat van zegt, mam.”
Dan mijn dochter. Die kreeg in de Hema een vreemde glans in haar ogen en ik liet haar begaan. Je gaat tenslotte maar een keer in je leven naar de brugklas. Dus ik rekende rolletjes glitterplakband, rekbare boekenkaften, stiften in verschillende dikten af, in totaal voor 60 euro aan schoolspullen. Daarna bestelde ik ook nog die ene coole Eastpaktas voor haar bij Bol.com. Nog een keer 60 euro. En dat was nog maar het begin.
Voor gymmen had ze weliswaar een outfit, maar daar moesten nog wel schoenen bij zonder zwarte zolen. Er moest een nieuwe broodtrommel komen, een Dopper, een regenpak en last but nog least een nieuwe telefoon met een abonnement. De oude deed namelijk 1 uur op een volle batterij en die databundel was hoogst noodzakelijk voor Google Maps. Dat vonden wij ook een goed idee namelijk. Telefoon € 250 (wij betalen de helft), abonnement € 10,- per maand. Tja en dan vonden we allebei dat die kinderbril niet echt meer kon op de middelbare. Dus op naar de opticien, die een montuurtje voor haar uitzocht dat alle partijen beviel maar toch kwam op € 285,-. Dan krijgen we nog wel € 100 terug van de verzekering, maar toch.
En toen kwamen nog de mails van de school. Schoolgeld € 200,- en twee weken later nog de vraag of we wilden betalen voor het introductiekamp à € 175,-. En dan heb ik het niet over de extra spulletjes die ze dan blijkbaar toch nodig blijkt te hebben. Dus ik trek zuchtend maar weer mijn bankpas voor het zoveelste rondje -‘o ja voor muziek heb ik een multomap en tabbladen nodig’ en -‘het is echt handiger als ik alvast een rekenmachine heb’-aankopen. Ik houd misschien mezelf voor de gek, maar ik ben gestopt met het bijhouden van wat dat dan allemaal kost.
En dan hoeven die van mij nog niet eens verplicht een laptop of iPad af te schaffen van rond de 500 euro. Werkstukken typen gaat namelijk ook prima op een laptop uit hun geboortejaar en als je een hele serie Friends kunt bingen op je telefoon, kun je er ook prima research op doen voor je spreekbeurt Engels over Donald Trump.
Toen we samen naar onze lege bankrekening zaten te staren, verzuchtte mijn man: “Gelukkig hoefde ze nog geen nieuwe fiets.” Maar vanmorgen zag ik haar wegfietsen met de knieën bijna tegen het stuur en was daar ineens niet meer zo heel zeker van.
