Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Dit is weer dé maand waar alle commercie, hysterie en de hele wereld om draait. Ik pak het liefst een koffer en roep een dikke ‘joe!’ en ga naar een resort vol luxe en zonder bekenden.
Feestdagen? Ik noem het geVreestdagen. De dagen waarbij je als alleenstaande moeder je echt alleen staande moet houden, geconfronteerd wordt met de anti-versie van ‘gezelligheid’ en je of geamputeerd en wel van je kind, als een (oudere) versie van Bridget Jones door de dagen heen serie-bingt. Of je sluit je aan bij een welwillend ander gezin. Je hebt de pity invite geaccepteerd, omdat ze zich afvroegen ‘wat doen we met Ies dit jaar?’ En terwijl je er zit, besef je dat je het Bridget Jones-scenario toch prettiger had gevonden.
Veel vrienden herkennen dit niet. En als je dan, dapper en wel aangeeft dat je er echt niet zo blij van wordt, dan zijn de cliché-teksten niet van de lucht. Alleen met je kind ergens uitgenodigd worden en je niet goed voelen is namelijk ergens ook ondankbaar. Maar ik besef mij zo dan goed, dat ik daar alleen met mijn kind ben, omdat ik alleen met een kind ben.
En dat… dat is weer echt alleen uit te leggen als je dat ook hebt meegemaakt. Geloof mij.
Enfin. Ieder jaar toeter ik rond dat ik De Feestdagen over zal slaan, op Bali zit en de commercie ‘haat’. Maar ieder jaar ben ik nét voor de finish toch gestruikeld in een van de genoemde scenario’s. Mede ook omdat dochterlief natuurlijk wél nog in de feestelijke stemming komt. Maar ik zit vijftig procent van de tijd alleen. Of ben ‘geadopteerd’, maar dan ben ik ook soort van alleen, bij stelletjes. Of met een of andere Sjaak die ze voor me hebben geregeld.
Ik heb weleens verkering genoten. En ook wel leuk meegedaan. Maar door de ‘verdeling’ van je kind, blijft het toch een gedoe. Wie krijgt welke dag met je dochter? En in de meest recente gevallen was daar ook sprake van een gedeeld/verdeeld gezin en werd het een puzzel met vooral verliezers.
Van Sinterklaas, Kerst en oud en nieuw is het laatste, het ergste. Echt het állerergste. Het door de avond heen komen, het wachten op een soort finale, het besef, het idee en dan het: ‘God…eh… Wie wenst mij als eerste dan een net zo gelukkig nieuwjaar?’
Tuurlijk. Tuurlijk kun je mij de mond snoeren met horrorversies van feestdagen met gruwelijke schoonfamilieleden, ontplofte huwelijken en schone schijn-situaties, maar ik win. Ik win dat iedere afgelopen decembermaand (sinds 2008 tot heden) de maand is die wat mij betreft echt heeeel snel over mag gaan in de door iedereen zo verguisde januarimaand. (Gedeelde smart zeg ik dan.)
En ieder jaar wens ik voor mijzelf en mijn dochter een fantastische decembermaand, met winst van de Staatsloterij en wil ik de zomer -en de kerstvakantie omdraaien qua uitgaven en vertrek. Maar tot op heden wil dat allemaal niet zo vlotten. Vooral niet omdat ik dus mijn dochter ‘moet’ delen en dat lastige situaties oplevert vanuit Bali/Barbados.
Dit jaar? Dit jaar ga ik a) Sinterklaas overslaan, want de dochter is een puberella, dus kan dat. b) ga ik Kerstavond in ieder geval op stap en denk dat ik dat tweede kerstdag ook ga doen c) en met oud en nieuw ook, mocht ik tegen die tijd toch een beetje afzien tegen het nachtelijke escapisme, dan ga ik mezelf opsluiten met een must see–lijst van series die ik heb opgespaard. Lekker ongegeneerd en wel, en zonder Kijkwijzer-censuur voor de puber. Tsja, er is heus ook wel een zogeheten feestelijke bright side te noemen. Ergens. Happy Holidayzzzz
