Puberjongens die aan ballet doen, Martine kon dat toch echt niet serieus nemen. Tot haar zoon van school MOEST meedoen aan een balletvoorstelling werd het ineens toch wel ernstig. Want hoezo vinden we voetballende meisjes wel cool en ballettende jongens niet?
‘Moet je ook een tutu-tje aan?’, grap ik nog tegen mijn zoon. Hij baalt, want hij heeft met school een dansproject. Met het Nationale Ballet, dat dan weer wel, want ze doen het bij hem op school niet voor het minste. Maar ik vind het plaatsvervangend erg voor hem. Een stoere boetbaljongen confronteren met… ballet? Hij is toch verdorie Billy Elliott niet. En als er door-de-grond-zak momenten zijn dan lijkt het mij wel op je dertiende te gaan balletdansen.
Maar goed, het moest. En hij ging. Hoewel ik me wel afvroeg hoeveel jongens uit de klas zich met wat weekhartiger ouders dan ik zich hadden ziekgemeld die dag. Ze gingen overdag oefenen en ‘s avonds mochten we komen kijken. Ik bood hem in een laatste poging tot grappig zijn nog mijn legging aan, maar dat aanbod wuifde hij weg met een zeer krachtig mámá. Ik kon nog net wegduiken toen hij met een arm langs mijn hoofd maaide.
Toegegeven, het idee was leuk. Vijf groepjes tweedeklassers hadden een dansje van vijf minuten uit beroemde balletten, zoals Romeo en Julia en Don Quichote. En ze hadden het de kinderen er in de choreografie niet heel moeilijk gemaakt.
Toen de voorstelling begon, stootte ik mijn man een paar keer aan. Want och, wat was dat aandoenlijk, die onhandige puberjongens die dansfiguren maakten en tegelijk probeerden te bewegen. En o wat grappig was die Don Quichote met zijn vergiet op zijn hoofd. En dan die meiden! Sommigen sierlijk, sommigen zich totaal geen raad wetend met hun lichaam. Het was grappig en ontroerend tegelijk, net of ik naar de kerstshow van Groep 1 en 2 zat te kijken.
Als op een gegeven moment een meisje in volledig balletpak met naveltruitje het opkomt -het zag er allemaal al heel volwassen uit- hoor ik een vader tegen de andere zeggen: ‘Nou, dat ziet er best aardig uit’. Ik was te beduusd om me om te draaien om er wat te zeggen. Eigenlijk geloofde ik het niet Maar wat was dat een male chauvinist pig opmerking.
Ik zat daar nog van te koken, toen mijn zoon opkwam: met of ander ingewikkeld tangogebeuren. En ik besefte dat ik eigenlijk geen haar beter was geweest met míjn seksisme. Hij kan namelijk best dansen, die jongen van mij. Ok, het is geen Rudolf Nureyev, maar hij heeft ritmegevoel en net zoals hij altijd de verdediging van zijn voetbalteam organiseert, was hij ook zijn groepje naar links en naar rechts aan het dirigeren.
Geen denken aan dat hij dat talent gaat ontwikkelen. Dansen, dat is echt iets voor meiden. Waarom eigenlijk? Meiden kickboksen en meiden voetballen en vinden we allemaal heel erg cool. Een jongen die danst? Voor zijn lol? Dan is het minimaal een watje. Maar waarom is het niet normaal dat een stoere voetbaldude ook balletdanst?
Zo zitten we allemaal gevangen in onze beelden van kinderen en hoe die zouden moeten zijn. Net als die Donald Trump die achter mij zat. Hoewel, ik denk dat als ik die kerel nog een keer zie, ik zijn kop eraf trek.
