We kunnen ons er niets bij voorstellen dat wij aangestaard worden vanwege onze huidskleur. Of dat wij ons niet herkennen in wat aan beeld in de media verschijnt. Daarom juist zouden we ons daar meer van aan moeten trekken.
‘Moeten wij onze socials nu ook op zwart zetten?’, overlegde ik gisteren met Saskia naar aanleiding van de instagram-actie van de Black Lives Matter-beweging. We besloten het niet te doen. We vonden het een lastige. We willen ons namelijk best uitspreken tegen racisme. Zeker omdat we de verhalen kennen van mensen om ons heen, zoals van Pascal Vanenburg gisteren: een man die gedurende een bezoekje aan de supermarkt zich voortdurend bewust is van dat hij in de gaten wordt gehouden vanwege zijn uiterlijk. Of omdat we horen dat klasgenootjes van onze kinderen eerder worden aangesproken op hun gedrag op straat, omdat ze een kleurtje hebben.
Maar wie zijn wij nou helemaal om anderen de maat te nemen? Natuurlijk discrimineren wij niet, denken we. Maar wij zijn ons ook niet altijd ons bewust van ons ‘witte privilege’. Helpt zo’n zwart vierkantje daar dan tegen? Kunnen we niet beter juist iets laten zien?
Beeldgebruik
Een tijdje geleden kreeg ik een mail van Helen. Zij is ook een moeder van pubers en ik ken haar uit de buurt. De strekking was: ‘Leuk hoor jullie site, maar zouden jullie ook eens kunnen kijken naar jullie beeldgebruik?’ Wat ze bedoelde was dat op (bijna) alle foto’s die we plaatsen bij onze stukken witte mensen staan. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje gezeur, want in de praktijk hebben we altijd haast en foto’s met witte mensen erop vind je nou eenmaal ‘makkelijker’.
Racistisch
Je zou kunnen denken: lekker laten gaan. We zijn toch niet racistisch bezig? Een fractie van onze doelgroep zal zich misschien niet herkennen in de ‘witte’ plaatjes die ze voorgeschoteld krijgt bij ons, maar dat is toch hun probleem? Gaan ze toch lekker ergens anders kijken? En daar zit ‘m precies het punt.
Wij kunnen ons er namelijk niets bij voorstellen dat je in de media (bijna) nooit mensen ziet die op jou lijken. Wij kunnen ons er niets bij voorstellen als je hele leven iedereen vraagt ‘waar je vandaan komt’, terwijl je gewoon geboren en getogen bent in Nederland. Of als mensen dat vragen aan je kind. Wij kunnen ons niet indenken dat waar je ook komt, je altijd ‘verdachte’ bent. Dat je er altijd wordt uitgepikt bij de douane, bij de controle van de zelfscankassa of bij de ingang van een stadion. En we kunnen er ons niets bij voorstellen dat jouw zoon altijd wordt aangehouden door de politie, omdat hij -zoals Memphis Depay van de week- in een dure auto rijdt.
Aanpassen
Dus als iemand een opmerking heeft over waarom wij niet wat vaker plaatjes kunnen gebruiken van mensen die niet wit zijn, dan zou ik die opmerking serieus moeten nemen. Want, zoals een van onze lezers gisteren opmerkte, dit is niet ónze ervaring. ‘Het enige dat ons past is vragen stellen en onszelf aanpassen omwille van de ander’, zo schreef ze. En dat kost meer moeite dan een zwart blokje plaatsen op facebook.
Donkere vrouw
Wat Helen eigenlijk vroeg, is of wij ons willen aanpassen, zodat zij ook kan roepen ‘wat herkenbaar dit!’ Geïnspireerd door de discussies over racisme van de afgelopen dagen, zocht ik naar plaatjes van mensen van kleur in de archieven als illustratie bij onze artikelen. Want als je een foto zoekt van een vrouw die een kopje koffie drinkt aan de keukentafel, waarom dan geen donkere vrouw die een kopje koffie drinkt aan de keukentafel?
Dat was ingewikkelder dan ik dacht. Ik heb het niet uitgerekend, maar ik schat in dat slechts tien procent van de foto’s in de archieven gezinssituaties laten zien waarin ‘mensen van kleur’ de hoofdrol spelen. Of: de plaatjes zijn zo niet herkenbaar voor mensen in Nederland (met bijvoorbeeld schooluniformen) dat ze ook niet bruikbaar bleken.
Daar sta je dan met je goeie bedoelingen. Dan kan ik zeggen: we hebben onze best gedaan, we doen weer wat we altijd al deden. Of we kunnen zeggen: we blijven het proberen. Ik kies voor het laatste. Hopelijk jullie ook.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!
