Nu zijn kinderen pubers zijn, vraagt Stefan zich af of hij wel een goede vader is. Want hij voelt zich soms best wel schuldig over zijn vader-zijn. Zijn achttienjarige zoon liet hem zien waarom hij daarover niet hoeft te twijfelen.
Vroeger leek het wel veel eenvoudiger. Je was gewoon vader. Punt. Maar nu, in een tijd waarin alles wordt gemeten, gewogen en geëvalueerd, is ook het vaderschap een onderwerp van presteren geworden. En dan slaat de twijfel bij mij toe: ben ik wel een goede vader?
Ik zie bijvoorbeeld veel vaders die, nadat hun kind eindexamen heeft gedaan, met hun zoon of dochter naar New-York gaan, of naar Rome. Of vaders die naar de bioscoop gaan. Of naar een concert. Ik houd niet van reizen, en ook niet zo van de bioscoop.
Hysterische kinderfeestjes
Toen mijn kinderen op de basisschool zaten en we nog kinderfeestjes bij ons thuis vierden, voldeed ik voor mijn gevoel ook niet altijd aan de prefecte vader zijn. Bij vriendjes van mijn kinderen waren er niets is te dol-feestjes. Een circusworkshop, kungfu clinic of amfibieën aaien. Als mijn kinderen jarig waren gingen we zwemmen in natuurwater en daarna spekkies roosteren op een vuurtje.
Zo mijmerend of mijn falende vaderschap, en dan zit ik niet eens op social-media, ik denk dat de twijfel dan nog veel groter zou zijn, was daar ineens een gesprek met mijn zoon. Die mij onverwacht een ander perspectief bood.
Vertrouwen in elkaar
Hij wilde een keer een xtc-pil gebruiken op een feest. Hij wist dat ik dat vroeger ook wel eens had gedaan en wilde mijn mening daarover horen. Heel rustig en ontspannen hadden we een gesprek. Nergens in zijn grote bruine ogen was er ook maar een spoor van wantrouwen of angst, hij sprak in alle openheid. Zo konden we bijna ongemerkt samen de veilige contouren bouwen van iets wat natuurlijk in zichzelf onveilig, maar wel prettig, is.
Bijkomend voordeel is dat ik hem in die sfeer van vertrouwen tussen ons ook van alle belangrijke informatie over zijn avontuur kon voorzien. Groot worden doe je door te proberen, zonder risico’s wordt niemand volwassen. En ik wist dat hij dit sowieso ging doen. Door samen in vertrouwen en zonder oordeel dit te bespreken zorgde ik er hopelijk voor dat hij het in ieder geval veilig deed.
Dankbaar en tevreden
De evaluatie van zijn avontuur kwam een paar dagen later. Mijn zoon zat brak, maar blij aan tafel – mijn lunch, zijn ontbijt. Hij had een topfeest gehad. Ik zag nog steeds zijn grote pupillen, en dat deed eerlijk gezegd wel pijn. Ik wilde toch dat mijn kind tot in de eeuwigheid onbedorven en puur zou blijven. Maar zijn verhaal stemde toch tevreden, want druggebruik uit het boekje: veilige omgeving, geteste pil en geen vervolg gepland, hij vond het gewoon leuk om een keer te proberen.
Ik realiseerde me die ochtend dat goed vaderschap niet gaat over reisjes naar New York of een groots kinderfeestje, maar in elkaar durven en leren vertrouwen. Het vertrouwen van mijn zoon om dit met mij te bespreken, gaf me het gevoel dat het in essentie meer dan goed zit tussen ons. Zijn vertrouwen en openheid naar mij zijn niet beschaamd, we hebben het fundament van wederzijds vertrouwen juist steviger gemaakt. Die ochtend was ik een dankbare en tevreden vader.
