In Nederland zijn de regels voor tattoos behoorlijk soepel. 16 en je wil een tattoo? Waarom niet? En niemand die die kinderen tegen zichzelf in bescherming neemt. Zo kwam de zoon van Valerie een paar weken voordat hij 17 werd, thuis met het woord ‘passion’ op zijn arm getatoeëerd. ‘Iemand had tegen hem moeten zeggen dat hij er nog maar eens een jaar of 5 over na moest gaan denken.’
Op je zestiende een tattoo laten zetten, dat kan dus gewoon in Nederland
Niet veel mensen weten dit misschien, maar pubers tussen de 12 en 16 jaar mogen gewoon een tatoeage. Weliswaar met toestemming van hun ouders, maar toch. Waarom zou je dat als ouder überhaupt willen? Wat weet een kind van 12, of 14, nou wat-ie wil? Die kunnen niet eens kiezen wat voor kleur schoenen ze willen, laat staan dat ze logisch en weloverwogen na kunnen denken over een tattoo. Maar als jij als ouder dat prima vindt, mag het dus. En op hun 16e hebben pubers je helemaal niet meer nodig en stappen ze gewoon zelf een tattooshop in to get inked. Dan mogen ze helemaal zelf beslissen wat ze op hun lijf laten zetten. 16 hè. 16! Dan zijn ze toch alleen maar bezig met wat tof, leuk, stoer, of grappig is? Maar wat ze op hun 16e leuk en grappig vinden, vinden ze een paar jaar later echt verschrikkelijk. En dan? Leuk die poop emoticon op je bil, of die eenhoorn op je borst, of BFF Forever in Gotische letters, maar op hun twintigste krijgen ze ongetwijfeld spijt. Ik ken werkelijk niemand die zijn allereerste tattoo liet zetten op zeer jonge leeftijd en daar jaren later nog steeds even verguld van was.
Tattoo, piercings, what is next?
Nu heb ik zelf helemaal niks met tattoos, en prima wie dat wel doet, maar moeten we pubers niet tegen zichzelf in bescherming nemen? Kun je op je 26ste niet een veel betere beslissing nemen over een tattoo? Dat is toch een veel betere, en vooral veel volwassener leeftijd? Dan heb je al wat meegemaakt, enkele levenslessen gehad, is je hart al een keer gebroken geweest, en is vooral dat hele kinderlijke naïeve er ook wel een beetje vanaf. Als je het dan nog steeds een tof idee vindt, dan moet je ook vooral die tattoo nemen. En ben je er ook vast de rest van je leven blij mee.
Misschien lijkt zoiets als een tattoo een ver van je bed show. Ik vraag het soms aan mijn pubers (13 en 16), wat ze daar van vinden, en die roepen dan dat ze dat nooit gaan doen. Dat ze dat heel stom vinden en zonde van hun lichaam. Net zoals ze piercings not done vinden, nooit zullen gaan roken en wachten met drinken. En ja, ik weet ook echt wel dat dat morgen heel anders kan zijn, immers niks zo veranderlijk als een puberbrein. De zoon van Valerie riep dat overigens ook jarenlang. En kwam toch op een dag thuis met ‘PASSION’ op zijn onderarm, inderdaad in hoofdletters.
Vlaag van verstandsverbijstering
Valerie: ‘Wij hebben helemaal niks met tattoos, niemand bij ons in de familie heeft er een, en ook onze vrienden niet. Het is dus niet zo dat hij het kan hebben ‘afgekeken’, of dat hij geïnspireerd is geraakt door iemand in zijn omgeving. Maar in een vlaag van verstandsverbijstering, ja, zo noem ik het maar, is hij zo’n shop binnengelopen en heeft een afspraak gemaakt.’
Er is geen vast beleid als het gaat om tattoos zetten bij jongeren vanaf 16 jaar. Sommige shops tatoeëren jongeren tot 18 jaar alleen met toestemming van hun ouders, sommige shops tatoeëren pas vanaf 18 jaar, en bij sommige shops stellen ze geen vragen en krijg je, als je je kunt legitimeren, gewoon je tattoo. De zoon van Valerie liep een shop binnen waar dat laatste van toepassing was. Hij liet zijn paspoort zien, vertelde wat hij wilde en kon dezelfde dag nog op de stoel plaatsnemen.
Jong lichaam, lelijke tattoo
Valerie: ‘Nee, hij heeft niks tegen ons gezegd. Hij weet ook wel dat we het hier niet mee eens zouden zijn. En na het zetten droeg hij dagenlang shirts met lange mouwen voordat hij durfde op te biechten dat hij een tattoo had. En ja, ik ben er wel van geschrokken. Ik had geen idee dat dat überhaupt kon in Nederland, en had ook geen idee dat hij dit wilde. Wat dat betreft zie ik het echt als een impulsieve actie, zoals pubers dat kunnen doen. Hij vindt zichzelf echter enorm volwassen en loopt te pronken met zijn tattoo. Ik word er misselijk van als ik die arm zie. Dat prachtige lichaam, met zo’n lelijke tattoo, ik vind het vreselijk.
Ik vraag me ook echt af waarom die mensen van de tattoo-shop niet tegen hem hebben gezegd dat hij best jong is, misschien wel te jong. Dat hij er wat langer over na had moeten denken, het thuis had moeten bespreken. Dat hij het misschien ergens klein op zijn rug had moeten laten zetten zodat het minder opvalt. Had niemand hem, of ons, kunnen waarschuwen? Ik had het hem natuurlijk niet kunnen verbieden, maar ik had wel het gesprek met hem kunnen aangaan. En hem kunnen vragen om nog even te wachten. Nu staan we voor een voldongen feit. Het zit er op en kan er niet meer af. Ik hoop maar dat hij erover twintig jaar er nog zo blij mee is.’
