Het moment dat je de inschrijving van je kind voor de middelbare school verstuurt, voelt het een beetje alsof het een begin van een nieuw leven is. En dat is het eigenlijk ook. Voor je kind, maar ook voor jou.
Jaren geleden schreef ik mijn zoon in voor de middelbare school. Het was een warme voorjaarsdag. Hij voetbalde buiten, ik was binnen en vulde het formulier voor zijn nieuwe middelbare school in. De hele handeling stelde niet veel voor, maar eenmaal op ‘verzenden’ gedrukt, voelde alles anders. Mijn kind, mijn kuikentje, ging naar de middelbare school. De. Middelbare. School. Wanneer was dat gebeurd?
Toen hij even later bezweet binnenkwam, met de bal onder zijn armen, leek hij ineens zo groot. Veel te groot voor groep 8. Veel te groot om met zijn zusje te spelen. Veel te groot voor de tekenfilm die hij die middag keek. Veel te groot voor hoe ik hem zag: als een lief, energiek, vindingrijk, grappig jongetje. Met de nadruk op ‘tje’. Maar die middag was hij een jongen geworden. Een jongen die naar de middelbare school ging.
Net geboren, nu naar school
Twee jaar later gebeurde hetzelfde met mijn jongste. Het ene moment was ze mijn kleine meisje dat naast me huppelde, honderduit praatte, en met allerhande diy-projecten bezig was, het volgende moment schreef ik haar in voor de middelbare school en vond ik haar zo groot. Groot genoeg voor de middelbare school. Ik kon er met mijn pet niet bij, want voor mijn gevoel was ze nog maar net twee weken geleden geboren. Maar die mail naar die nieuwe school was toch echt de deur uit. En werd even later bevestigd: uw kind is ingeschreven. Ik moest er gewoon van huilen.
Kind lekker vertrouwd op school
Als je kind op de basisschool zit, vlechten de jaren zich aaneen, zonder dat er een einde lijkt te zijn. Acht jaar lang is je kind in een voor iedereen vertrouwde en overzichtelijke omgeving van juffen en meesters, van schooluitvoeringen, van overblijf, rennen over het schoolplein, kinderfeestjes en afspreken na school. Van online schoolkranten, sinterklaasfeest, paasontbijt en kerstdiner. Van werkjes en tekeningen. Van leren lezen en schrijven naar leren voor de groep 8 musical. En dan is er ineens dat moment dat je je kind gaat inschrijven voor een andere school. Een school die je nauwelijks kent. Waar je kind een heel eigen leven gaat krijgen waar je nauwelijks bij betrokken bent.
Scholen bezoeken, open dagen, lesmiddagen; het is allemaal een onderdeel van een soort rite de passage. Ik dacht dat dat pas bij hun eindexamen zou komen, maar de overgang van de basisschool naar de middelbare school voelt eveneens als een overgangsritueel. Met als hoogtepunt groep 8 kamp en de musical. Met het inschrijven voor hun nieuwe school veranderde er ook iets in mijn kinderen. Niet alleen ik vond ze groot, ze vonden zichzelf ook groot. Te groot voor de basisschool waar ze gevoelsmatig niet meer pasten.
Langzaam wennen aan het nieuwe leven
In dat hele overgangsritueel dartel je als ouder ergens achteraan. Je kind huppelt, nee rent, voorop, klaar om dat nieuwe leven in te springen. Als ouder ben je geneigd om je vast te klampen aan die oude vertrouwde basisschool, want lekker vertrouwd, maar je wordt met je kind meegesleurd. Misschien dat ik het daarom best wel een emotioneel moment vond. Mijn kinderen waren zich aan het losmaken, terwijl ik ze nog even vast wilde houden. Ze waren al groot, terwijl ik ze nog even klein wilde houden. Ze waren klaar voor hun nieuwe leven, terwijl ik het oude wilde vastklemmen.
Gelukkig zit er tussen het moment van inschrijven en het moment van de eerste dag in de brugklas een aantal maanden. Die is er voor ouders zoals ik. Zodat je langzaam aan het idee kan wennen dat het begin van je nieuwe leven is begonnen.
