Esther voelt zich vaak chef Housekeeping van Hotel Mama. Zo begon de dag vanmorgen een kwak boter op een handdoek, sleutels die kwijt zijn en een schoonmaakbeurt. Na zo’n dag vraagt ze zich af of er geen Hotel Mama is waar je als moeder TE GAST bent.
Pubers staan niet graag vroeg op. Dat vinden ze namelijk onmenselijk, vroeg opstaan. Toch moet je het als moeder (of vader, maar bij ons komt het meestal zo uit dat het moeder is) maar voor elkaar zien te krijgen dat je puberkinderen iedere doordeweekse dag uit bed komen en netjes op tijd de deur uitgaan. Voorzien van lunchpakketten waarvan er over de inhoud altijd wel iets te mekkeren valt. Dan zelf terug naar boven om me te wassen en aan te kleden. Onderaan de trap struikel ik over de hindernisbaan van achteloos uitgeschopte sneakers en rondslingerende tassen die nooit opgeruimd worden. En op de overloop staan twee overvolle wasmanden met schone was die in de kasten gelegd moet worden. Er deden die ochtend al klachten de ronde over de stapel washandjes die weer helemaal tot nul gereduceerd was binnen nog geen anderhalve dag. Dan de badkamer in, waar ik van plan was mijn oververmoeide gezicht te lijf te gaan met concealer, foundation en compactpoeder. Maar nee, daar moet ik eerst de wastafel desinfecteren omdat die vol ligt met plukken haar en dotten uitgetufte tandpasta. Lekker fris. De spiegel is ook onbruikbaar. Iemand wilde kennelijk heel graag weten hoe hij of zij er van dichtbij uitzag tijdens het tandenpoetsen. En in de hoek staat een uitpuilende mand met stinkende vuile was.
Eenmaal beneden in de keuken aangekomen, met mijn vermoeide gezicht vakkundig gecamoufleerd, zie ik nog net dat Emma een kwak boter aan de pas opgehangen schone theedoek smeert. Deze kwak bevond zich oorspronkelijk aan de buitenkant van het boterkuipje, maar dat is natuurlijk een beetje vies. En de keukenrol was op, dus wat moet je dan? Aldus Emma’s verweer. Nee joh, maakt niet uit, alle theedoeken en aanverwant keukentextiel zitten ook al in de was. En doorrr… “Mama, waar is mijn fietssleutel? Maaaaaa, ik ben mijn buskaart weer kwijt…!” Als iedereen eindelijk vertrokken is, heb ik er voor mijn gevoel al een dagtaak op zitten.
Maar ook ik moet nu toch echt iets nuttigs gaan doen. Ik was natuurlijk al bezig met allerlei nuttige dingen, maar hier heb ik het over een bijdrage leveren aan het nodige brood op de plank. Veel brood op de plank – het is algemeen bekend dat pubers eten als bootwerkers. Gelukkig hoef ik niet te forenzen: ik kan aan de slag met vertaalwerk in mijn eigen thuiskantoor. In alle rust. Een grote luxe waar ik nog iedere dag van geniet. Maar werk is er altijd volop en het is elke dag een uitdaging om alle toegezegde vertalingen op tijd te leveren.
Soms droom ik wel eens van een verblijf in een denkbeeldig Hotel Mama. Een hotel waar, zoals de naam al aangeeft, alleen moeders mogen komen. Een hotel om even helemaal bij te komen van het 24/7 zorgen, regelen, organiseren, schoonmaken, opvoeden en werken. Een hotel waar je helemaal niks wordt gevraagd, behalve: “Wilt u nog een kopje biologische citroengrasthee of toch maar een glas Prosecco?” (Euh… wat denk je zelf?)…
Esther Leijten-Kupers schreef ‘Je krijgt er zoveel voor terug’, een boek geschreven in column-stijl, over mijn ervaringen met het opvoeden (of in ieder geval pogingen daartoe) van onze twee puberdochters. Je kunt het boek hier bestellen.