Saskia vierde vol enthousiasme jarenlang sinterklaas met haar gezin. Met cadeaus, gedichten, surprises, zelf gebakken pepernoten en erwtensoep – een traditie die lang geleden in haar familie in ontstaan. Maar dit jaar hoefde het niet zo van haar pubers.
De eerste keer dat ik als volwassene weer Sinterklaas vierde was toen ik zwanger was van mijn oudste. Een paar weken eerder had de zwangerschapstest een positieve, dikke streep getoond en toen was het voor mij evident dat we sinterklaas zouden gaan vieren. Mijn vriend, we kenden elkaar nog maar een paar maanden, dus het was even aftasten op bepaalde gebieden, dacht dat ik gek was geworden. Wie viert er nu sinterklaas voor een embryo? Onder het mom van het zijn de hormonen en spreek die vooral niet tegen pakten we dat jaar cadeautjes voor onszelf en de nieuwe baby uit. Ik was krap 7 weken zwanger.
Sinterklaas bij oma
Dat ik sinterklaas graag vier komt door de goede herinneringen aan 5 december. De familie van mijn moeder, een gezin met drie jongens en drie meisjes en een superoma als opperhoofd vierde sinterklaas met een hoofdletter S. De hele familie, op hoogtij dagen waren dat 13 volwassenen en 13 kleinkinderen, verzamelde zich in het 25 vierkante meter tellende woonkamertje van mijn oma. Als iedereen voorzien was van warme chocolademelk en een handvol pepernoten zei mijn oudste oom dat hij nog even iets uit de auto moest pakken. Na een paar minuten zagen we dan ineens een mijter langs het bovenraampje van de woonkamerdeur schuifelen en begonnen alle dertien kleinkinderen te gillen. Na een pepernotenregen stonden er zakken cadeaus in de gang.
Later maakten de zakken cadeaus plaats voor buitenissige surprises met hilarische gedichten. Het waren heerlijke middagen die overgingen in rumoerige avonden waarbij er veel en hard werd gezongen en alle volwassenen dansend in de kleine woonkamer van mijn oma stonden. Dus ja, als dat je herinneringen zijn dan vier je natuurlijk ook sinterklaas. Mijn vriend had dus geen keus.
Naar hartenlust 5 december vieren
De sinterklaasavonden bij ons thuis begonnen klein. De eerste keer met een kind erbij was ruim drie maanden na de bevalling van mijn oudste. Die begreep er natuurlijk niks van en huilde de hele avond. Daarna werd het beter. Er kwam nog een kind bij en, hoe leuk, we verhuisden naar een Anton Pieck-dorp waar sinterklaas groots werd gevierd. Ik wentelde me elke december weer in het feestgedruis.
De afgelopen achttien jaar heb ik sinterklaas naar hartenlust kunnen vieren. Heerlijke avonden met stuiterende kinderen, met een sinterklaas die plotseling langskwam, met schoenen zetten en heel hard zingen, met wortels en bakjes water, met tekeningen, met verlanglijstjes schrijven in hanenpoten, met De Speelgoedfolder, met voorlezen en pepernoten bakken.
En toen ze van hun geloof af waren gevallen kwamen de surprises en gedichten en avonden dobbelen en aan tafel zitten, met vrienden die aanschoven, liedjes zingen en spelletjes spelen. En elke keer was het zo ontzettend leuk. Het was heel mooi om op die ene dag in december net even een tikje meer verbonden te zijn dan normaal. Om heel even samen te zijn zonder die telefoon, om te lachen om hilarische surprises en om verbaasd te zijn over rake, grappige en bijzondere gedichten. En om samen pepernoten te bakken want dat hoorde er óók bij.
In een hoekje huilen
Dit jaar ging ik ervan uit dat we gewoon op Sinterklaas weer rond de keukentafel zouden gaan zitten. Maar ja, de oudste moest werken en daarna met vrienden eten en nog iets in de stad doen, dus die was er niet. De jongste had afgesproken met haar vrienden om naar de film te gaan. ‘Maar het is Sinterklaas’, stamelde ik. Daar hadden die pubers natuurlijk helemaal niet aan gedacht. Want Sinterklaas is toch voor kinderen? Ze geloven geen eens meer. En nu is het na achttien jaar de eerste keer dat er geen gedichten zijn, geen cadeaus, geen surprises, geen sinterklaas die ineens voor de deur staat en zelfs geen zelfgebakken pepernoten. En dat is best gek. Een traditie die in één keer, zonder aankondiging, zo, poef, is afgelopen. Met pubers weet je eigenlijk nooit zo goed waar je aan toe bent. En dat is oké, want zij hebben ook hun eigen leven, maar nu vind ik dat gewoon even heel stom. Als jullie het niet erg vinden ga ik stil in een hoekje Dank u Sinterklaasje huilen.
