Pubers zijn niet bepaald van het soort ‘de wekker gaat en we springen fris en fruitig uit ons bed en dansen lachend de dag in’. Het opstaan gaat eerder nogal gefaseerd:
- De OMFG waarom gaat die wekker nu al-fase
Het moment dat de wekker gaat en ze uit een diepe coma ontwaken is even schrikken voor de tere, moeë puberhartjes. Ze zijn standaard te laat gaan slapen dus die ochtend komt altijd eerder dan verwacht en voelt dan ook behoorlijk f*cking vroeg. Hoezo is dit een tijdstip om op te staan? Ze liggen er toch pas net in? - De ‘ik doe net of ik niks hoor’ fase
Het is een ontkenningsfase: als ik stil blijf liggen en doe alsof ik niks hoor, is die ochtend er gewoon nog niet. Het is een beetje als: nananana, ik stop mijn vingers in mijn oren en hoor lekker niks. - De ‘ik raak geïrriteerd door mijn wekker’ fase
Dat ding houdt natuurlijk niet zomaar op. En hoe goed ze ook hun best doen, het irritante piepgeluidje dringt uiteindelijk toch door in de hersenpan. - De ‘ik tik die snooze knop een flink aantal keer in’ fase
20 keer snoozen? Geen probleem. Ook als heeft de wekker een snooze-functie die je maar drie keer kunt herhalen. Pubers weten op een of andere manier dan ding zo in te drukken dat het blijft snoozen. - De ‘ik weet dat ik eruit moet, maar draai me nog een keer om’ fase
Uitgesnoozed? Voor een normaal iemand is dat het moment om uit bed te stappen, voor pubers het moment om zich nog een keer om te draaien. - De ‘kan die moeder ook stoppen met roepen’ fase
Het moment dat jij inspringt. Want jij ziet wél die wijzers op de klok richting schooltijd verschuiven. - De ‘wat is de vloer koud ik stap even terug in bed’ fase
De eerste uitbedstappoging: met hun pubertenen raken ze de grond aan, voelen de kou omhoog trekken en springen snel weer terug in bed. - De ‘kan die moeder ook stoppen met gillen’ fase
Als roepen niet helpt zetten we even een tandje volume bij. Eens kijken of ze dan nog door blijven slapen. - De ‘ik kan best nog even één minuutje blijven liggen’ fase
Ze zijn wel wakker, maar toch nog niet helemaal en ergens begint het besef dat ze op moeten staan wel te komen, maar omdat ze hun tijd best ruim inschatten draaien ze zich gewoon nog een keer om. - De ‘waarom komt mijn moeder nu binnen?’ fase
Na roepen en gillen komt het zwaardere offensief: deur open, licht aan, gordijnen open en een speech over het belang van op tijd zijn. - De ‘ik wil een andere moeder’ fase
De puber is wakker, bromt, blaast, briest, vindt dat-ie een zwaar leven heeft met zo’n moeder en wil haar onmiddellijk inruilen. - De ‘hoe lang gaat zij nog roeptoeteren’ fase
Dit is het moment dat ze eigenlijk pas echt goed wakker worden. Hoe langer jij roept, hoe meer hun irritatie-level stijgt en daarmee gaat het bloed stromen en zet het het lichaam als het ware ‘aan’. - De ‘kan het gordijn weer dicht en licht uit’ fase
De laatste poging om nog even in bed te kunnen blijven liggen en de nacht iets langer vast te houden, is een smeekbede om alles weer dicht te doen en in het donker nog even door te slapen. Helaas… - De ‘jaja, ik weet dat ik te laat kom’ fase
De puber is wakker. En heeft je speech gehoord. En weet dat-ie op moet staan. En is not amused, maar maakt er dan ook maar het beste van. - De ‘kijk jij je zin ik ben uit bed, hoor’ fase
Jawel, het puberlijf heeft zichzelf uit bed gehesen. En staat zowaar met beide voeten op de vloer. En maakt bovendien aanstalten om naar beneden te gaan. - De ‘geef jezelf lekker applaus’ fase
Terwijl je puber langs je loopt richting de trap, klap je nog even in je handen. Voor het feit dat je puber er 40 minuten over heeft gedaan om op te staan. En nu nog 5 minuten overheeft voor ontbijt, wassen, aankleden en naar school fietsen. Dat is een applausje waard. Vind jij. De puber daarentegen baalt. Want opstaan is bepaald geen sinecure. Leuk hoor dat opstaan. Klap lekker voor jezelf.
