De puberdochter van Jeanette gaat voor haar opleiding een paar maanden stage lopen en wonen in een andere stad. Weliswaar is het maar voor een paar maanden, maar toch. Voor Jeanette voelt het als loslaten voor gevorderden.
Daar ga je dan, voor een paar maanden uit huis. Niet ver hoor, ik kan er met een beetje gas geven in een half uurtje zijn. Maar het voelt als een grote stap. Een eerste stap naar echt helemaal los. En dat vind ik spannend.
Als ik je de eerste nacht huilend aan de telefoon heb, omdat je zo’n heimwee hebt, spring ik het liefst in de auto om je meteen weer op te halen. Maar ik weet dat ik dat niet moet doen omdat je in het leven nu eenmaal het meeste leert van de dingen die moeilijk zijn. En dat je moet merken dat je daar zelf doorheen komt. Dat je mij daar niet bij nodig hebt. Hoe hard mijn hart ook roept, ik troost je, maar ga je niet halen. Omdat ik diep in mijn hart weet dat jij je wel redt. Want dat heb je altijd gedaan.
De eerste keer
Zoals op mijn eerste werkdag toen ik je als baby met pijn in mijn buik achterliet bij mijn moeder met een handleiding van 4 pagina’s. Je wilde namelijk niet uit de fles drinken. Ik voelde me verscheurd maar deed het toch. Je bent helemaal niet verhongerd en redde je eigenlijk prima. En al snel ging je blij naar oma en zag ik je groeien.
En dan de eerste keer dat ik je naar de peuterspeelzaal bracht. Je was zo verlegen dat ik je vingertje voor vingertje van me los moest pulken. Ik snelde met tranen in mijn ogen naar buiten. Maar je bent niet in een hoekje blijven huilen, je redde je eigenlijk prima. En al snel had je het naar je zin en zag ik je groeien.
Zelf alles oplossen
Toen kwam de dag dat ik je achterliet op de basisschool. Ik zie nog die grote ogen die me bang nakeken toen ik de deur uitliep. Maar je bleef niet lang bang. Je wist het zo te regelen dat twee oudere meisjes je een jaar lang de hele dag hebben rondgesjouwd en vertroeteld. Je redde je eigenlijk prima. Je ging graag naar school en ik zag je groeien.
Er volgde meer eerste keren. Je ging voor het eerst alleen buiten spelen. Dat vond jij niet eng, maar ik wel. Als je 5 minuten te laat was, liep ik als een gekooide tijger door de kamer, mezelf gekmakend met enge scenario’s. Maar je kwam altijd thuis en redde je prima. En ook ik kreeg er vertrouwen in en zag je groeien.
En je ging naar de middelbare school Zenuwachtig fietste je de eerste dag naar die grote school in de stad. Ik kreeg de gedachte aan een ernstig ongeluk niet uit mijn hoofd. Ik was ook bang dat jij niet opgewassen zou zijn tegen de dingen die er op een grote school nu eenmaal gebeuren. Er gebeurde wel eens iets, maar je loste het altijd zelf op en ik zag je groeien.
Je red je prima!
Al die eerste keren waren lastig. Vaak meer voor mij dan voor jou. Maar ik heb je zien groeien tot de bijna volwassene die je nu bent. Een meid die haar eigen weg gaat en de dingen doet op haar eigen manier. Daarom laat ik je daar en ga ik slapen met pijn in mijn buik. Want hoe rot jij je nu ook voelt, ik weet dat ik je helemaal niet hoef te redden. Dat kun jij prima zelf.
***
