Marieke verbaast zich erover: eerst wordt van haar verwacht dat ze alles regelt en ondertekent voor haar kinderen, maar zodra ze achttien zijn moeten ze dat zelf doen. 

Ik zou nóóit een helikopterouder worden. Zo’n ouder die als een helikopter boven zijn of haar pubers hangt om goed in de gaten te houden of de juiste koers wel wordt gevaren. Dat nam ik me voor toen mijn zoon nog klein was en niet naar school ging. Want als ik hem iets zou bijbrengen dan was het zelfredzaamheid. Hij kon gerust heel veel dingen zelf doen zonder dat ik er met een wakend oog boven zou hangen.

Toch ben ik onbedoeld precies zo’n ouder geworden. Niet omdat ik ineens van strategie was veranderd, maar omdat de maatschappij me die hoek in duwde. Al vanaf groep één word je namelijk als ouder redelijk dwingend die kant op gestuurd. Meehelpen met knutselen op school, chauffeuren bij uitjes, helpen bij de spreekbeurt en thuis oefenen met topo en tafels.

En niet alleen school, ook daarbuiten. De zweminstructeur zweert bij het oefenen buiten de les en zelfs de tandarts vertelt dat kinderen tot hun twaalfde moeten worden ‘nagepoetst’. Er werd, kortom, verwacht, dat ik mijn kind bij de hand zou nemen. Niks geen zelfredzaamheid, tot zijn twaalfde ernaast staan als hij zijn tanden poetst – wat ik overigens niet heb gedaan.

Betrokken ouders

Bij de middelbare school hetzelfde verhaal. Op dag één wordt de inlogcode voor Magister of SomToday gegeven, waarin je als ouder het huiswerk, de geplande proefwerken, de behaalde cijfers, het niet gemaakte huiswerk en de ongeoorloofde afwezigheid kunt volgen. Opnieuw wordt er zwaar ingezet op de betrokken ouder. Als ik een keer de mentor bel omdat er een huiswerk misverstand is, is zijn eerste reactie: ‘Heb je al in Magister gekeken, want daar staat het gewoon.’

Een betrokken ouder moet ik ook zijn als mijn puber zijn identiteitsbewijzen moet vernieuwen, als hij zijn gegevens wil inkijken in zijn zorgdossier, als er iets geregeld moet worden bij de belastingdienst voor zijn bijbaantje en als hij zijn bankpasjes kwijt is en nieuwe wil aanvragen. Ik hang erboven, omdat hij zonder mijn handtekening niks kan.

En dan, veel sneller dan gedacht, komt de dag dat hij achttien wordt en opeens alles anders is. Bij de tandarts krijg ik het compliment dat ik mijn puber gaatjesloos en met een keurig recht gebit (twee jaar heb ik hem aan zijn afspraken bij de ortho moeten herinneren) de volwassenheid in heb geloodst. Vanaf nu moet hij het zelf doen.

Op de mbo-opleiding mocht mijn zoon zich een maand of twee geleden echt niet zelf ziekmelden. Ik had mijn eigen inloggegevens even niet bij de hand, dus toen hij met hoofdpijn op de bank lag, dacht ik dat hij zelf wel even neen mail naar school kon sturen. Maar dat was niet de juiste gang van zaken, want alleen ik kon hem ziek melden. Diezelfde school stuurt, nu mijn zoon achttien is, een mail dat in verband met zijn achttiende verjaardag mijn toegang tot het online portaal van school is ingetrokken.

Ook zie ik dat uit mijn internet-bankieren-app op slag zijn bankrekeningen verdwijnen. En de zorgverzekering stuurt een brief dat hij zich vanaf nu zelf moet verzekering en dat ik zijn zorgverbruik ook niet langer mag inzien. En ga zo maar door.

18 jaar? Dan moet je het zelf doen!

Mijn helikopter crasht, of liever… wordt uit de lucht geschoten. De puber die volgens de buitenwereld tot een maand geleden nog een ‘betrokken ouder’ nodig had, en zelfs veel dingen niet zelf of zonder ouderlijke toestemming mocht doen (het verlengen van zijn eigen id-kaart bijvoorbeeld) is door diezelfde buitenwereld opeens ‘volwassen’ verklaard en mag (lees móet) nu alles zelf doen.

De puber zelf ziet dat overigens heel anders.  Die vind het lastig dat ik niks meer kan doen en geeft me al zijn inlogcodes, want dat is wel zo makkelijk. En is verlies nooit iets, dus wie kan er beter op de codes passen dan ik. Juist. Ik ga nu even bedenken hoe ik na achttien jaar mijn zoon alsnog die zelfredzaamheid kan bijbrengen.

***

Heb je ons huiswerkhandboek al besteld?

Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…

We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.