Martine’s dochter (13) is al een tijdje vegetariër, maar sinds kort zit het hele gezin bijna nooit meer aan het vlees. Maar er staan nog meer milieu-eisen op het lijstje.
Ik weet niet of het een bevlieging was, of een aanval van peer pressure. In ieder geval kondigde mijn dochter ruim een jaar geleden aan geen vlees meer te willen eten. De halve klas was vegetariër. Dus op feestjes was er geen knakworst maar falafel en kaas.
Ik vond dat je een kind moet sterken in zijn goede voornemens en vroor een voorraad Vegetarische Slager gehaktballen en hamburgers in. Als we zelf maar niet hoefden, zo hield ik mijn man en haar broer voor die net als ik niet vies zijn van een biefstukje op zijn tijd. Dus als we dat aten, dan bakte ik een ei voor haar of zette een zak geraspte kaas op tafel.
Tranen met tuiten
Ze hield vol. Huilde tranen met tuiten toen ze een keer toch een knakworstje naar binnen werkte, omdat ze het er zo lekker uit vond zien. En daarna at ze nooit meer iets dat ooit pootjes had. Wel nog zalm, want dat zit in sushi en sushi is ongeveer het lekkerste dat er bestaat volgens haar. En wij kauwden vrolijk door op onze biefstukken, gehaktballen en koteletten.
Na de zomervakantie breekt bij ons altijd de tijd aan van de goede voornemens. De vakantiekilo’s moeten eraf, we gaan het sporten weer oppakken en we gaan het op het werk eens héél anders doen. Dit jaar stond ook op het lijstje: minder vlees eten, gevoed door de alarmerende berichten over de voedselproductie op het klimaat, de import van Braziliaanse soja als diervoer en nog meer nieuws waar ik altijd slecht van slaap. ‘Waarom worden wij ook niet gewoon vegetariër?’, opperde mijn man. Om vervolgens de kanttekening te plaatsen dat hij de gedachte nooit meer kip te eten, niet kan verdragen.
Eiwittransitie
Maar zo gezegd zo gedaan. Hier thuis heeft zich een eiwittransitie voltrokken. We zijn van één meatless Monday nu naar één dag per week mét vlees. En heel eerlijk: het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. We eten bonen, curry’s en groenten in plaats van aardappels groenten en vlees. Hebben we zin in een bitterbal, dan nemen we de vegetarische variant, die niet van echt is te onderscheiden.
Nu staat er een nieuw milieu-issue op de agenda van mijn dochter. Dat werd duidelijk toen mijn man zat te scrollen door de herfstaanbiedingen van het reisbureau en opperde dat we best naar Ibiza konden in de Herfstvakantie. We verwachtten dat ze zou gaan juichen. Want hoe hip en happening is Ibiza wel niet? Maar onze dochter deelde ons mee dat ze dat toch écht niet meewil.’Waarom niet?’, vroeg ik. ‘Want dan gaan we vliegen’, zei ze.
Ze hééft natuurlijk gelijk, mopperde mijn man, die de iPad pakte om vervolgens een huisje te boeken in de Ardennen. Waar ze ook niet mee naartoe wil, want ‘dat is echt supersaai’.
Ik ben ook heel benieuwd wat ze gaat zeggen als we voorstellen om op vakantie naar Californië gaan.