Na een halfjaar ‘birdnesting’, zijn Sanne en haar ex zijn fysiek uit elkaar. Sanne probeert er een gezellige vakantie van te maken, met etentjes en shoptripjes. De pubers zitten daar helemaal niet op te wachten. Sterker nog, haar dochter wordt boos.
Een half jaar wekelijks heen en weer, op en af, pendelen tussen thuis en appartement, dat werd wat onrustig. Zeker als je zo chaotisch bent als ik. Hardloopschoenen vergeten, verkeerde feestjurkje mee en ach, de laptoplader lag nog thuis. Over een tijdje gaat het huis in de verkoop. En voor de tussentijd ging ex op zoek naar een huurwoning en vond uiteindelijk iets.
De laatste week in mijn birdnest viel samen met de voorjaarsvakantie van Chris en Julia. Nou hádden zij niet echt vakantie – want er volgden examen- en toetsweken – maar ze námen wel vakantie, hen kennende. Dus dacht ik: daarvan kunnen we best een dagje gezamenlijk doorbrengen in mijn prettige appartement. Gezellige stad voorhanden, restaurants te over en slaapplaatsen genoeg. Ik had het al eerder geopperd, maar nog geen reactie gekregen. Omdat ik er rekening mee moest houden qua werk, wilde ik weten of ik het kon blokken in mijn agenda. Dus checkte ik aan tafel nog even of ze konden.
Julia keek me ontzet met rollende ogen aan. ‘Hoe kom je erbij, wij een dagje naar jou? Papa is thuis, dus wij blijven gewoon bij hem.’
‘Ik heb dit overlegd met papa. Hij is namelijk niet thuis, want hij is overdag naar zijn werk. Het is voor hem ook niet mogelijk om deze week vrij te nemen. Hij vond het ook een prima idee, want dan hebben jullie toch nog wat ontspanning naast het leren. Dat was de gedachte.’
Chris keek verbaasd. ‘Nou, zoveel hoef ik nou ook weer niet te leren en ik heb allerlei afspraken met vrienden staan.’
Julia zei niets, maar kneep haar lippen samen. Tot ze eruit flapte: ‘Jij bent bezig met een charme-offensief. Jij probeert tijd van papa te stelen, en ons voor je te winnen met zogenaamd “leuke” ideeën.’
Nu was ík ontzet. Een charme-offensief? Ik probeerde ze ondanks alles een beetje vakantiegevoel te geven. En wilde luxe met ze uit eten en – als ze tijd hadden – nog iets leuks doen overdag. Veel van ‘al die vrienden’ waren skiën, namelijk. En dat zat er in onze situatie dit jaar niet in. De tranen sprongen me in de ogen over deze reactie.
‘Straks woon ik weer fulltime thuis, en zullen jullie grotendeels bij mij zijn. Dus het is nergens voor nodig om tijd van papa te “stelen”, Juul.’ ‘En hoezo charmeoffensief van mijn kant,’ beet ik haar toe. ‘Als ik een vooropgezet plan had, en jullie voor mij wilde winnen, dan had ik de afgelopen jaren allerlei dingen van papa kunnen opsommen die in mijn ogen niet oké zijn geweest. Maar hoor jij mij ooit kwaad over papa spreken? Nee! Probeer ik jullie ooit tegen hem op te zetten? Nee! Dus je kwetst mij enorm met je opmerking.’
En toen was het weer stil. Chris mompelde dat hij wel zou komen, maar alleen in de avond. Juul pakte haar telefoon en ging demonstratief lawaaiige Tiktok-filmpjes zitten kijken. En ik, ik was in tranen. Ik liep naar boven en kon niet stoppen met huilen. Woest was ik. Op mijn ex, die door zijn stomme midlifecrisis wilde scheiden. Woest op Juul, die best wat empathischer en dankbaarder had kunnen reageren. Ze was geen kind van 12 meer tenslotte. Maar vooral was ik woest op mezelf.
Want ik had kunnen vragen waarom Julia dit gevoel bij mijn voorstel kreeg. En ík was degene die empathie had moeten tonen, in plaats van dit van een 19-jarige te verwachten. Had ik niet onlangs ergens gelezen dat ‘diverse neurologische processen en een nog niet volledig ontwikkeld “remmingsysteem” de nodige invloed hadden op het (gebrek aan) empathisch vermogen van pubers? En dat het niet vreemd was dat ze dus agressiever reageren en zich in de impulsieve reacties niet meteen inlevend opstelden? Nou dan. Maar nu kon ik het niet opbrengen om erop terug te komen.
De volgende dag deden we weer normaal. Soort van. Ik vond dat we het moesten uitpraten, maar ik wist ook dat Juul dat verafschuwde. En dus liet ik het maar en vertrok voor de laatste keer naar het appartement. Ik nam me voor niet teleurgesteld te zijn als Julia niet kwam op de voorgestelde dag. Dan maar gezellig met Chris eten. Met Julia zou ik wel een shopdagje plannen. En dan misschien voorzichtig wat vragen stellen, en hopen en bidden dat alles zou stabiliseren. Maar er moest wel wat gebeuren. Het werd hoog tijd dat míjn diverse neurologische processen en mijn remmingsysteem aan de bak gingen. Want inwendig bleek ik ook nog een puber.
Meer afleveringen van Sanne lees je hier, hier, hier en hier.
