Sanne (49)* ligt in scheiding. En zij niet alleen. Haar 19-jarige dochter Julia en zoon Chris van 17 dus ook. ‘Het gezin is verscheurd, terwijl wij onze kinderen beloofd hadden voor altijd bij elkaar te blijven.’ Sanne houdt ons op de hoogte van het scheidingsproces en wat het met haar en haar kinderen doet.
‘Nee. Júllie zijn een lekker voorbeeld geweest!’ schreeuwt Julia me toe. ‘Júllie hebben fijn gecommuniceerd onderling. En jullie houden je al helemáál niet aan je afspraken. Nooit, nooit zouden jullie uit elkaar gaan, toch? Lekker voorbeeld ben je, als je als ouders zó’n belofte niet nakomt. Dus verwacht niet van mij dat ik dat wel doe. Je bekijkt het maar!’
Julia is een vrolijke meid. Meestal dan. Want sinds wij een half jaar geleden hebben aangekondigd uit elkaar te gaan, kan ze geen enkele kritiek meer verdragen. Haar vrolijkheid slaat dan acuut 180 graden om. Op zich niet gek, voor de gemiddelde puber. Alleen haalt zij bij elke ruzie meteen onze scheiding van stal. En dan val ik stil. Of ik reageer net zo fel als zij. Want mijn schuldgevoel speelt op; door ons toedoen is zij boos. Maar ja, ik moet m’n kinderen kunnen corrigeren, toch?
Zo zeg ik best eens wat kritisch’ over de tijd die Juul aan school besteedt (te weinig). Over haar make-upgebruik (te veel). Of over de tijd waarop ze thuiskomt (te laat). Zo zei ik zojuist: ‘Je had beloofd om rond 1 uur thuis te zijn. Communiceer dan even als het later wordt. En half 3 ’s nachts… Dat vind ik voor een doordeweekse donderdag sowieso onacceptabel, als je vrijdag gewoon naar school moet.’ En toen volgde dus gekrijs over communicatie, voorbeeldfunctie en beloftes niet nakomen. Met dat laatste, ja, daar had ze me.
Want ik had het ze beloofd: ‘Wees maar niet bang. Al zie je de ouders van klasgenootjes scheiden, papa en ik blijven bij elkaar. Echt.’ Want dat dácht ik ook. Van alle mensen op aarde, waren wij het allerlaatste stel, dat ooit uit elkaar zou gaan. Wij zouden dat niet laten gebeuren. Nee, dan kon ik met ogen dicht talloze andere stellen aanwijzen die écht ongelukkig waren. Zíj zouden moeten scheiden. Niet wij. Niet ons gezin dat nu verscheurd werd. Maar ja. Voor die overtuiging zijn er twee nodig. En als de een rücksichtslos de stekker eruit trekt – mijn ex dus – dan trekt ‘ie de anderen mee.
En dan. Hoe vertel je het je kinderen? Hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is, dat de vogels niet meer vliegen, dat de zon niet langer schijnt (tja, Marco…). Tijdens dat verschrikkelijke moment waarop mijn man – ondertiteld door hartstochtelijke (?) tranen – de kinderen vertelde wat hij had besloten, lieten zij geen traan. Hádden ze maar gehuild. Schreeuwden, gilden ze maar. Maar ze zeiden niets. Allebei niet. Dagenlang niet. Dat maakte dat ik nog bozer werd op mijn ex. Inwendig. Want ook ik zei niets. Ik had al genoeg gezegd.
Dus dat mijn dochter bij elk huis- tuin- en keukenakkefietje beschuldigend onze scheiding aangrijpt, dat snap ik wel. Natuurlijk klopt het niet, want te laat thuiskomen staat helemaal los van onze breuk. Maar wel goed dat ze daarmee haar opgekropte frustratie eruit gooit. Want wat je niet kunt uiten, gaat intern vreten. Met alle lichamelijke en geestelijke gevolgen van dien. Dus hoe moeilijk het ook is, ik probeer haar met haar woede te begrijpen, en maar te laten begaan bij mij. Want tegen haar vader durft ze dat niet op deze manier te doen. Ik huil dat later uitgebreid van me af, want gekwetst word ik wel. En dat naast het enorme schuldgevoel over de verbroken belofte.
Maar, met haar 19 jaar ziet Julia zelf ook wel hoe het zit. En soms komt ze me dat – zonder woorden – vertellen. Dan loopt ze een dag later op me af. Spreidt ze haar armen. En dan sniffen we allebei. Zonder uitleg, met tranen. Dus ach, het komt wel goed met ons. Hoe dan ook.
*Sanne heet in het echt anders
