De dochter van Charlotte, heeft epilepsie. En dan heeft loslaten wel een heel andere betekenis. Want je kunt de hand van je kersverse brugklasser wel vast willen houden, maar dat wil die brugpieper natuurlijk niet.
Hoe mooi en moeilijk het is om je puberdochter met epilepsie los te laten
Het moment dat ze naar de brugklas ging naderde voor mijn dochter. We wonen in een dorp en ze moest een aantal kilometers reizen voor haar nieuwe school. Ze had zich er inmiddels bij neergelegd dat ze niet mocht fietsen. Vanwege haar epilepsie kan dat niet. Niet dat ze zich daar makkelijk bij neerlegde overigens. Ze voelde zich door het feit dat ze niet mag fietsen, anders. En anders zijn, is wel het laatste wat je wilt als brugpieper. En dus deelde ze op een dag mee dat ze een oplossing ging bedenken. Want dat ze niet zeurde over fietsen naar school wilde nog niet zeggen dat ze gebracht wilde worden. Ik had vooral medelijden met haar, want het moet vooral leuk zijn om het nieuwe hoofdstuk ‘middelbare school’ te beginnen. En dat hoofdstuk is al spannend genoeg zonder dat je, je zorgen hoeft te maken over ‘anders’ zijn.
Een plan
‘Ik heb een plan’, zei ze tegen het einde van de zomervakantie. Ze wilde zelf gaan reizen met het openbaar vervoer. De eerste schoolweek zou ze vragen of haar zus met haar mee te reizen, want die hoefde toch nog niet naar school, en daarna zou ze het best zelf kunnen. Ook aan de momenten dat het mis zou kunnen gaan had ze gedacht. ‘Er een app die bijhoudt waar je bent en die speciaal is ingesteld voor mensen met epilepsie. Ik stuur een bericht als ik bij de bus ben, als hij rijden gaat, als ik uitstap en als ik er ben. Dat doe ik ook zodra de school uit is en ik weer richting huis kom.’
Het was een absoluut goed doordacht plan en zou best wel kans van slagen kunnen hebben, maar al snel bleek dat de schooltijden niet echt aansloten bij de bustijden en dat ze dus s’middags naar de trein zou moeten lopen vanuit school. Ook dit ging ze oefenen en ze zou het aangeven als ze dacht dat het mis ging. Ze was zo overtuigd van zichzelf en had het zo goed uitgezocht dat ik maar een ding kon doen: haar loslaten. En daar ging ze, heel dapper op pad.
Met epilepsie op pad
De eerste appjes kwamen binnen en ik zat aan de telefoon gekluisterd. En niet alleen ik. Ook haar broer en zus stuurde haar in de familie-app het ene na het andere bericht hoe goed ze het deed. Waar ze op moest letten en dat het niets gaf als het niet ging. En het ging goed. Daar ging ze, mijn meisje met een tas op de rug. Voor veel mensen een doodnormaal plaatje. Gewoon een brugpieper die naar school gaat, maar voor ons was dit zoveel meer. Mijn dochter voelde zich vrij, had een oplossing voor zichzelf gevonden waar ze zich goed bij voelt.
En toen ging het toch mis. De eerste dagen was alles zo goed gegaan, dat ik er steeds meer vertrouwen in kreeg dat dit ze dit heel goed kon, zo alleen op pad. Ze appte netjes zoals afgesproken. Maar op een dag kreeg ik niet het verwachtte appje. Het bleef stil. Eerst dacht ik nog, de bus doet er wat langer over. Maar nadat er al een kwartier was verstrekken besloot ik een appje te sturen. Dit had ik ook direct kunnen doen, maar ik wil haar ook het vertrouwen geven en niet als een hysterische moeder meteen gaan lopen roepen omdat ze toevallig epilepsie heeft.
Geen bericht
Er kwam geen reactie terug. Ook bij het bellen kwam er geen reactie. Een onbestemd gevoel maakte zich meester van me. Wat was er gebeurd? Zou ze een absence hebben gehad en niet zijn uitgestapt? Was ze nu ergens maar wist ze niet wat ze moest doen? De snelste manier om daar achter te komen was naar school rijden en daar navraag te doen. Ik zou haar dan hoogstwaarschijnlijk onderweg tegenkomen mocht ze eerder zijn uitgestapt. Even twijfelde ik of ik i de auto zou springen. Een eersteklasser zijn is spannend en dan wil je niet dat je moeder binnen komt stormen.
Ik voelde ergens in mijn lijf dat het goed zat. Dat er een verklaring voor was. Dat ze niet ergens lag met een aanval. Maar ik moest dit uitsluiten, want wat als? Onderweg kwam ik haar niet tegen. Bij binnenkomst liep ik direct door naar de conciërge en vroeg of er een meisje uit de eerste klas absent was. De man antwoordde kort dat ze daar nog geen zich op hadden omdat ze nog niet iedere brugklasser bij naam kenden. Okay, hier had ik dus niet op gerekend. Het zou dus kunnen dat ze, bijna een uur inmiddels, afwezig was zonder dat iemand haar gemist had. Dit terwijl ik school nadrukkelijk over de manier en de zorgen van het alleen reizen had verteld.
Grijze haren
De conciërge zag mijn paniek en bood aan om te helpen. Hij zou de klas binnenlopen en ik zou op de gang blijven wachten zodat ze niet ‘voor gek’ zou staan mocht ze er gewoon zitten. Ze zat er. En ik kon gerustgesteld en opgelucht weer naar huis. ‘s Middags legde mijn dochter uit wat er was gebeurd. Haar internet had niet gewerkt en dan werkt zo’n app dus ook niet. Daar hadden we beiden niet bij stil gestaan, dat dat dus ook kon gebeuren. We maakten de afspraak dat ze in zulke gevallen een sms stuurt.
Loslaten het is niet makkelijk, maar absoluut noodzakelijk. Als ik zie hoe mijn dochter van haar vrijheid geniet, zie ik hoe belangrijk het is om haar die te gunnen. Ik krijg nu misschien wel mijn eerste grijze haren, maar die neem ik graag op de koop toe!
Charlotte (41) is moeder van 6 kinderen, waarvan de jongste 3 uit Amerika zijn geadopteerd. Daarnaast is ze ondernemer en blogt ze op Come on let’s do this over haar leven en heerlijke, maar drukke, gezin.
***
