De jongste van Ralph word twaalf en is dus officieel puber. Het zorgt voor gemengde gevoelens bij haar vader, die zich realiseert dat die met spanning en verwachting omhangen kinderverjaardagen van weleer nu voor altijd verleden tijd zijn. En die zich afvraagt wat ervoor in de plaats komt.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Om melancholiek van te worden: de eerste verjaardag van je kind als puber
De jongste is jarig geweest. We gaan het op zondag vieren. Zaterdagavond lig ik in bed en denk: wat mocht ik ook alweer niet vergeten? Nou ja, ik er dus weer uit om de slingers op te hangen en de cadeaus in te pakken. Dat is me nog nooit overkomen, en ik vraag me af wat er nu zo anders is. Het antwoord is eigenlijk niet zo moeilijk: mijn kind is puber geworden en pubers maken niet zoveel drukte om hun verjaardag. Geen verlanglijstje, geen stiekeme speurtochten door mijn kasten op zoek naar het cadeau dat daar ligt te wachten. En dus geen eindeloos en zenuwachtig verjaardagsgepraat de dag ervoor, dat mij altijd zo scherp hield op het ophangen van die slingers.
Uitslapen
Zondagochtend kan ik gewoon uitslapen. Er ligt geen kind vanaf vijf uur met ogen als knikkers naar het plafond te staren. Wat een geschenk. Gelukkig is het niet helemáál business as usual. De oudste wil er namelijk wel wat van maken. Ze doet croissants in de oven en schenkt jus d’orange in. Als we met de cadeaus en het ontbijt klaar staan, vraag ik aan haar of ze bij het feliciteren ook een foto van mij wil maken. ‘Ik sta er nooit op namelijk.’ Ze knikt: ‘Prima, maar je hoeft van mij geen foto te maken.’‘Tuurlijk wel,’ zeg ik verbaasd. Er is weinig heilig in dit huis, maar een fotoboek met op elke verjaardag foto’s van iedereen, ja, daar hecht ik toch wel aan. Ze peilt me even, ziet waarschijnlijk dat er weinig ruimte is voor onderhandeling, en vliegt dan naar haar kamer: ‘DAN GA IK NU ÉÉRST MAKE-UP EN HAAR DOEN, O.M.G.’
Flashback
Terwijl ik op haar wacht, fladderen als in de oude begintune van Goede Tijden tientallen verjaardagsfoto’s van m’n dochters in mijn gedachten voorbij. Foto’s vol slaapdronken peuters, kleuters en basisschoolmeiden. Ik zie ze jaar in jaar uit in vreemde pyjama’s en met touwig slaaphaar, blij en onbevangen en zich niet bewust van de camera zijn ze met cadeaus en felicitaties in de weer. Als mijn oudste vol in de make-up en in een sexy bloesje weer beneden komt, weet ik: dat komt NOOIT MEER terug.
Snel een foto maken
We nemen de cadeaus en het ontbijt mee naar de zolder waar hun slaapkamers zijn. Het is half elf. Mooie tijd. De oudste opent de slaapkamerdeur van de jarige en zingt ‘Lang zal ze leven’. Ik mag het tot mijn verbazing filmen. Zelfs als ik luid en vals mee zing. En dan omhelzen die twee elkaar en mag ik een foto maken. Een rug en veel haar. De jongste met touwhaar en een vreemde pyjama.
Slaapdronken slaat ze haar jarige arm dan om de schouders van haar opgetutte zus, en vraagt stralend aan de fotograaf om haar verjaardagsfoto. Ze lachen blij en onbekommerd, weer even klein, onbevangen. Ik steek mijn duim op en druk snel af. Het zou zomaar de laatste keer kunnen zijn.
Lees ook: Hoe krijg je die pubers op zondag in beweging en Het is zaterdagavond en ik wacht met een appelsapje tot mijn puber thuis komt.
