Het allermooiste cadeau dat alleenstaande moeder Isabel ooit kreeg, was een tatoeage met de naam van haar dochter Guusje. Vandaag werd haar dochter dertien. ‘Je hangt letterlijk alleen de slingers op.’
Daar lag ik op de pijnbank, bij dé kunstenaar. Februari 2016. Na drie keer op consult, proefprentjes en een ‘opmeet-sessie’, zou het gebeuren. Een inktprent op mijn onderarm. Het allermooiste prentje ooit. Gekregen van mijn beste vriendin, de peetmoeder van mijn dochter Guus. Zij wilde mij verwennen met een empowerment-cadeau. “Herinner wie je bent en wat je kan. Maar vooral, kies ten alle tijden voor jezelf en voor Guus”.
Kiezen voor je kind
Vanaf het moment dat de echo in het ziekenhuis een kloppend vruchtzakje liet zien, na eerst het vermoeden van een blindedarmontsteking, wist ik, nu wordt alles anders. En alles ís anders. Zij bepaalt mijn keuzes. Want de vraag is meestal: wat betekent dit voor Guus? Mijn scheiding, de woonruimte(s), de scholen, mijn vriendschappen, relaties, vakanties, baan, studie; al mijn stappen en paden zijn niet meer alleen vanuit mijn ego te kiezen of te bewandelen. Zij gaat mee, moet mee en soms zijn groteske offers dan het gevolg.
Dit cadeau kwam voort uit een hele slechte periode. Een relatie, niet met haar vader, die ik haar nooit toewens. De keuze was gemaakt. Ik moest weg. Voor haar, voor ons. Met twintig vuilniszakken onder de arm, logeeradressen her en der, moest ik terug naar de kern en ónze basis.
Alleen slingers ophangen
(Alleenstaand) moederschap is niet altijd een vrijwillige keuze. En als je die keuze dan toch moet maken vanuit overleving of kwaliteitsverbetering, maar vooral voor je kind, dan zal je er alle jaren daarna mee geconfronteerd worden. In goede zin, want je wil het allerbeste voor je kind, maar ook in slechte zin, dit moet je alleen ook echt kunnen en willen. Het zijn de avonden voorafgaand aan de verjaardag van je kind dat het er weer keihard in hakt: je hangt letterlijk alleen en zelf de slingers op. Maar de dag ná de verjaardag besef ik ook weer dat ik het geflikt heb en zal moeten blíjven flikken.
Naast littekens – zowel zichtbaar als niet zichtbaar – wil ik ook herinneringen vastleggen op míjn manier. Ik ben sowieso een fan van tatoeages. Waar vroeger de nodige mensen hun wenkbrauwen optrokken voor mensen met een plakplaatje, is het nu wat meer ingeburgerd. Ik ken weinig mensen zonder. Het liefste zou ik à la Anouk een dikke sleeve willen, maar door geldgebrek heb ik dat plan even opzijgezet.
Dochter is trots
Een tattoo is een versiering. Iets dat alleen van jou is en je of herinnert aan iets, of je authenticiteit geeft of gewoon een mooie toevoeging biedt. Ik heb er meerdere. Ook een die over een litteken heen is gezet.
En wiens neus het meest krult van trots, is die van Guus. Onze band, onze geschiedenis en vooral onze toekomst is vastgelegd in een prachtig symbool dat ik speciaal heb laten ontwerpen: een windroos. Of zij ooit aan de plakplaatjes gaat, weet ik niet. Of zij ooit Moeder gaat vastleggen, geen idee. Het is haar lijf, haar leven. En dat is ook zonder een inktprint, de grootste boodschap die ik haar wil meegeven.
***
