De dochter van Marloes’ vriendin Brigitte (51) had grootse reisplannen voor na haar eindexamen. Na twee weken was ze terug. Met hangende pootjes.
“Natuurlijk, lekker doen!, zei ik toen mijn dochter in haar examenjaar op de proppen kwam met het idee om een jaar te gaan reizen. Toen ik eindexamen had gedaan, wist ik niet hoe snel mijn rugzak moest pakken om het benauwde dorp waar ik was opgegroeid te verlaten. Eerst ging ik naar Parijs als au pair en toen de wereld rond. Ik zag Thailand en Indonesië en Latijns Amerika. Om het allemaal te kunnen bekostigen werkte ik tussendoor. Ik stond achter de bar en in de fabriek of in smoorhete keukens af te wassen.
Een keer per maand belde ik naar huis om mijn moeder te laten weten dat ik goed at en niet ziek was. Soms klopte dat niet, maar ik had geen zin om haar ongerust te maken.
Dat mijn meisje dat allemaal ook zou gaan beleven, dat vervulde mij met trots.
Want ze had dan wel dat vwo-diploma, een betere leerschool dan ‘het leven’ was er in mijns insziens niet. Dus ik juichte de reisplannen toe. Dat ik haar zou gaan missen nam ik daarmee op de koop toe. En hé, ik kon altijd nog bij haar langs gaan in Indonesië of Thailand en een weekje of drie met haar meechillen op fullmoon parties en snorkelstrandjes. Bovendien gaf het ons uitstel van executie, want ze had echt geen idee wat voor studie ze wilde doen. Daar kon ze dan mooi een jaartje over nadenken.
We vierden het halen van haar eindexamen.
Als cadeau kreeg ze een rugzak, een blauwe. Daarna ging ze keihard werken in een leuk café op het strand. Het was buffelen, want de zomer vorig jaar was heet maar het bij elkaar sparen van de reis ging razendsnel.
En met het invallen van de herfst kwam Bas.
Zal je net zien, zei ze nog vrolijk. Ga ik op reis en dan word ik verliefd.
Ik zei dat als het echt zou zijn, Bas wel op haar zou wachten. Ik dacht: uit het oog, uit het hart. Maar zo makkelijk gaat dat tegenwoordig niet, zo bleek.
Toen we haar uitzwaaiden op Schiphol, zakte ze net niet in elkaar van ellende. Maar zichzelf herpakkend zagen we haar door de douane gaan. Ik was trots. Daar ging ze, mijn meisje, de wijde wereld in.
Na het ‘veilig geland’ appje uit Bangkok, kreeg ik snel meer appjes vanuit het hotel dat ze in Nederland op mijn aanraden al had geregeld.
Ze vond het heet, het stonk, ze wist de weg niet. ‘Even doorbijten’, dacht ik en ik tipte haar zo snel mogelijk daar weg te gaan. Ik was opgelucht toen ik twee dagen later op Instagram foto’s zag van een paradijsje. Huisjes op palen, blauwe zee, haar gelakte teennagels in wit zand. Dat werk.
Na drie dagen belde ze.
Ze was verbrand, ze kende niemand en snorkelen was niet zo leuk als ze dacht. Daarna barstte ze in tranen uit. Want het allerergste was dat ze Bas zo miste. Ik troostte haar door te zeggen dat het soms moeilijk is in je eentje, maar dat het goed is om elkaar te missen en het dan veel leuker is om elkaar weer te zien.
Op dag vier belde ze weer.
Weer huilend. Omdat de stroom was uitgevallen en ze dacht dat ze was opgelicht maar wist het niet zeker maar had gelezen op google dat je 400 baht moest betalen voor een taxi en zij betaalde 500. O ja, en ze miste Bas.
Toen ze op dag vijf weer belde, nam ik niet op. Later belde ik wel terug omdat ik bang was dat er misschien echt iets was. Ze ging weer huilen.
Op dag zes belde ik zelf om te zeggen dat ze misschien een week niet moest bellen zodat ze kon wennen.
Na haar tiendaags verblijf in Thailand vroeg ze me of ze alsjeblieft, alsjeblieft weer naar huis mocht komen. Ze miste Bas. Nou ja, en ons ook.
Dus ze zit nu al een halfjaar thuis.
Ze werkt in het koffietentje bij ons om de hoek. Gelukkig is het nog ‘aan’ met Bas. Die voor volgend jaar, als hij zijn bachelor binnen heeft, reisplannen heeft.
