Terwijl haar pubers op een andere planeet vertoeven probeert Saskia halsstarrig met ze in contact te blijven. Omdat, zo las ze ergens, pubers nu eenmaal behoefte hebben aan begrip en erkenning van jou als ouder. Maar dat dragen ze niet per definite zo uit. Sterker nog: ze hebben helemaal geen behoefte aan advies.
‘Weet je wat ik zou doen?’ Ik hoef die woorden maar uit te spreken en mijn pubers zijn alert. Want wat ga ik zeggen? Welk advies slinger ik hun puberbrein in? Ik ben de beroerdste niet, en deel dan ook graag mijn verworven wijsheden met hen. Of dat nu over huiswerk, school vriendschappen, Het Leven, of de liefde gaat. Hun antwoorden zijn vrijwel altijd: ‘Maham, dat hoef ik toch niet te weten?’ Of de korte variant: ‘jaja, blabla.’ En natuurlijk snap ik dat je niet alles van je moeder wilt leren. Zoiets als tongzoenen leer je nu eenmaal van je buurmeisje, of -jongen, maar die hele gevoelswereld die daar dan bij komt kijken, daar kunnen ze heus wel wat advies bij gebruiken. Maar daar denken mijn pubers anders over. Waardoor ik dan weer mijn hoofd breek over de vraag hoe ik in contact blijf met die twee. Want hun drang naar autonomie snap ik, maar ik wil ze ook graag helpen bij het begrijpen van hun gevoelens en het ontdekken van hun kwaliteiten.
Hoewel ik niet bepaald een liefhebber ben van how to-boeken, las ik onlangs toch de achterflap van Pubermania, een handboek voor een ontspannen puberteit. Het boek, dat al een tijdje uit is overigens (2015), geeft antwoord op vragen als wat gebeurt er met mijn kind als het in de puberteit komt? Waar komt dat onvoorspelbare gedrag vandaan? Hoe blijf ik contact houden met mijn kind dat steeds zwijgzamer wordt? Er komen ouders van pubers en deskundigen aan het woord. Die allemaal handige tips geven zodat je een goede band met je kind kunt opbouwen en je puber beter begrijpt zodat het makkelijker wordt om in contact te blijven. En je je puber uiteindelijk kunt laten zien hoe hij de onderliggende lagen kan herkennen. Jij blij, puber blij.
In het boek gebruiken ze de puberijsberg als metafoor voor het puber-zijn. Het model bestaat uit vier lagen, waarvan alleen het eerste, bovenste laagje zichtbaar is. Zoals ook alleen het topje van een ijsberg te zien is en de rest zich onder water bevindt. Het topje is het gedrag wat een puber laat zien, dat is zijn imago. In de lagen daaronder liggen zijn gevoelens, behoeften, kwaliteiten en talenten. Hoe mooi zou het zijn als een puber niet alleen die top herkent, maar ook alle lagen eronder? Juist. Maar hoe doe je dat? Hoe praat je met pubers? Hoe maak je contact met deze wezens die soms van een andere planeet lijken te komen?
Ik vertelde mijn jongste puber van dertien over de puberijsberg. Na mijn uitleg over het topje en de onderliggende lagen, en vooral het belang om die laatstgenoemde te herkennen, pakte ze haar telefoon, maakte een selfie, en zei dat ze vooral blij is dat haar topje goed te zien is. Ze lachte zonder me aan te kijken en gaf haar net gemaakte zelfportret een knipoog. Ik ga geloof ik toch maar dat boek lezen.