Ralph’s jongste dochter gaat na de zomervakantie naar de brugklas. Dat betekent een definitief afscheid van de basisschool, maar ook een definitief afscheid van de kindertijd. Vanaf nu is het full time puberen. Is hij wel klaar voor die grote stap? En zij?
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
De jongste kwam uit school met dat straffe loopje en dat boze nekje waarvan mijn moeder zegt dat ze die van mij heeft. Onweer in haar hoofd. Wat er dan was. ‘Die rotjongens verpesten alles, en juf heeft het niet door. Ik heb het ZO gehad met de basisschool.’ Ik vertelde maar niet dat diezelfde jongens volgend jaar allemaal bij haar in de brugklas zitten. Dat weet ze zelf ook. Het is zelfs haar grootste nachtmerrie, waar ze al maanden bij voorbaat boos over is. Straf loopje en boos nekje, alles.
Nee, ik voorzie voor haar geen dramatische huilpartijen met vriendinnen na de eindmusical. Zelfs niet van mij, ook niet ongemerkt diep van binnen. Ik deed dat ook niet op mijn eigen afscheidsavond, volgens mij. Bovendien heb ik het zelf ook wel gehad met de basisschool. Gek is dat, hoe je het ineens zat kunt zijn.
Dat ligt niet aan de school, ze doen daar niks verkeerd. Het zijn lieve mensen, die mijn kinderen uitstekend onderwijs gaven. Het is eenvoudigweg tijd voor de nieuwe periode. Ik weet nog hoe ik ooit met mijn twee- en driejarige dochters langs een groep pubers liep en dacht: arme ouders. Nu heb ik het omgekeerde als ik een vader met zijn peuters door de Albert Heijn zie struinen. Net als de jongste sta ook ik al een tijdje in de middelbare school-stand. En in de ga maar puberen-stand.
Ze ziet ook niet op tegen de brugklas. In dat opzicht is alles anders dan in mijn tijd. Ik weet nog hoe ik schoorvoetend aanschoof voor mijn eerste les, ik klampte me vast aan die ene jongen van mijn basisschool waar ik niet eens mee bevriend was. Mijn jongste kent nu iedereen al. Toen de brief (‘Haha, een brief op papier’) met namen van de nieuwe klasgenoten binnenkwam, was binnen en uur een appgroep geformeerd met daarin alle kinderen uit haar toekomstige klas.
Binnen een uur wist ze zo ongeveer wel wie er leuk was en wie niet. Toen kwam ze uit haar kamer, stijf nekje, straf loopje, telefoon in haar had: ‘Kijk dan, pap. Al die stomme jongens hebben het in de appgroep alleen maar over voetbal en fortnite. Die verpesten alles.’ Ik zag het meteen: ze voelde zich al helemaal thuis.
