Een van de leukste dingen van het hebben van pubers is dat je zo nu en dan wordt teruggeslingerd naar je eigen puberteit. Saskia denkt best vaak: oh ja, dat heb ik óók gedaan. Die flarden puberherinneringen blijven bovenkomen als ze naar het leven van haar pubers kijkt.
Als mijn pubers naar feestjes gaan mijmer ik over die leuke jongen een klas hoger en mijn stille hoop dat hij me tijdens het schoolfeest achter het podium van de schoolaula zoent. Die eerste zoen was spannend, onhandig, opwindend. En als ik er nu aan terugdenk realiseer ik mevooral hoe ontroerend en vooral lief dat was. Twee kinderen eigenlijk nog, die voorzichtig een voor hen nieuwe wereld betreden en aftasten.
Toen mijn pubers naar hun eerste bijbaantje vertrokken was ik in gedachten weer in het restaurant waar ik als zestienjarige blufte dat ik kon serveren en op mijn eerste avond drie borden met eten liet vallen. en bij het eerste gebroken hart dat we hier thuis hadden, huilde ik ook een beetje om mijn gebroken hart toen mijn eerste vriendje het uitmaakte. Zo sluipen de hoogtepunten van mijn puberbestaan mijn leven weer binnen. Heerlijke sweet memories. Vooral omdat ik nu veel meer de waarde ervan inzie dan toen ik puber was. Ook die eerste keer alleen op vakantie gaan. Want die eerste vakantie zonder ouders maakt alles anders. Het is de vakantie waar je het over dertig jaar nog over hebt.
Zonder ouders op vakantie
Twee jaar geleden bracht ik mijn oudste puber met zijn vrienden naar Texel voor hun ‘geen ouders, geen gezeur-vakantie’. Ik dropte het groepje puberlijven met lange ledematen ergens op een veldje op een camping tussen de duinen. Ik wilde nog even een foto maken, want hé, deze week zou voor deze heerlijke groep pubers de scheidslijn markeren tussen klein en groot, tussen met je ouders op vakantie gaan en zelf eropuit trekken, maar dat zagen ze niet zo zitten. Of ik kon gaan.
Of ik kon gaan…ik zei dertig jaar geleden precies hetzelfde tegen mijn ouders toen ze mij en mijn vriendinnetje naar een camping in Egmond aan Zee brachten. Ze waren zo lief geweest om ons, en al onze spullen, we gingen een week, maar hadden genoeg uitrusting bij ons om zes weken te overleven in elk willekeurig klimaat, af te zetten. Toen de auto was uitgeladen wilde mijn moeder ons best wel helpen met de tent opzetten, terwijl mijn vader alvast veelbetekenende blikken naar de buurjongens wierp. Ik vroeg of ze konden gaan.
Het Grote Mensen Leven
Die week helemaal alleen was voor ons het begin van een nieuw leven. Het was de week dat we ons groot, wat? volwassen!, voelden. Dat we transformeerden van kleine meisjes tot zestienjarige vrouwen. Er was een leven voor die vakantie en een leven erna. Die eerste stappen in dat Grote Mensen Leven hadden we gezet. En hadden dat gewoon overleefd.
Natuurlijk hadden we dat overleefd. Want als je het zelf moet doen, dan kun je dat gewoon. We werden dronken en verdwaalden, we waren onze fietsen op de eerste dag al een soort van kwijtgeraakt, ons geld was halverwege de week op, de tent lekte, we kregen ruzie en maakten het weer goed, we verbrandden onze handen aan het gasstelletje en toen dat omviel stond ook een deel van de slaapzak in de fik, we namen giechelend vriendjes mee naar de tent en voerden lange gesprekken; alles in die week deed er voor ons zo ontzettend toe. Omdat we het helemaal zelf deden.
Mooie herinneringen
Ik keek naar die groep pubers die allemaal een beetje ongemakkelijk van hun ene been op het andere wipten. Klaar om dat Grote Mensen Leven in te stappen. Maar dan graag zonder die moeder. Ik stak mijn telefoon weer in mijn zak. Dan maar geen foto. Dit moment zou ze hoe dan ook bijblijven. Ik gaf ze een hug die ze een soort van ongemakkelijk opvingen en voordat ik me omdraaide zei ik dat ze er vooral van moesten genieten. Omdat deze week alles anders maakt. een groot vraagteken verscheen boven hun hoofden. Ze hadden geen idee waar ik het over had. Maar ik weet dat zij over dertig jaar het nog steeds over deze vakantie zullen hebben.
