Kun je je die eerste vakantie zonder ouders nog herinneringen? En hoe geweldig dat was? Het is de vakantie waar je het over dertig jaar nog over hebt. Omdat die zo veelbetekenend was.
Een van de leukste dingen van het hebben van pubers is dat je zo nu en dan wordt teruggeslingerd naar je eigen puberteit. Flarden puberherinneringen blijven bovenkomen als ik naar hun levens kijk.
Als zij naar een feestje gaan, denk ik hoe ik destijds naar een feestje ging. Met hoop dat die ene leuke jongen van een klas hoger er ook zou zijn en dat we dan in de steeg zouden zoenen. Die eerste zoen kan ik me ook nog herinneren. Het was spannend, onhandig, opwindend. Als ik er nu aan terugdenk, realiseer ik me vooral hoe ontroerend dat moment was. Twee kinderen die voorzichtig een voor hen nieuwe wereld betreden en aftasten.
Sweet memories
Toen mijn pubers naar hun eerste bijbaantje vertrokken, was ik in gedachten weer in het restaurant waar ik als zestienjarige blufte dat ik kon serveren en op mijn eerste avond drie borden met eten liet vallen.
En bij het eerste gebroken hart dat we hier thuis hadden, huilde ik ook een beetje om mijn gebroken hart nadt mijn eerste vriendje het had uitgemaakt. Zo sluipen de hoogtepunten van mijn puberbestaan mijn leven weer binnen. Heerlijke sweet memories. Vooral omdat ik nu veel meer de waarde ervan inzie dan toen ik puber was. Ook die eerste keer alleen op vakantie gaan. Want die eerste vakantie zonder ouders maakt alles anders. Het is de vakantie waar je het over dertig jaar nog over hebt.
Zonder ouders op vakantie
Toen ik mijn oudste puber met zijn vrienden naar Texel voor hun ‘geen ouders, geen gezeur-vakantie’ bracht, dropte ik het groepje überlange puberlijven ergens op een veldje op een camping tussen de duinen. Ik wilde nog even een foto maken, want hé, deze week zou voor hen de scheidslijn markeren tussen klein en groot, tussen met je ouders op vakantie gaan en zelf eropuit trekken, maar dat zagen ze zelf helemaal niet zo. Of ik kon gaan.
Of ik kon gaan… Ik zei dertig jaar geleden precies hetzelfde tegen mijn ouders toen ze mij en mijn vriendinnetje naar een camping in Egmond aan Zee hadden gebracht. Ze waren zo lief geweest om ons, en al onze spullen, we gingen een week, maar hadden genoeg uitrusting bij ons om zes weken te overleven in elk willekeurig klimaat, af te zetten. Toen de auto was uitgeladen, wilde mijn moeder ons best wel helpen met de tent opzetten, terwijl mijn vader alvast veelbetekenende blikken naar de buurjongens wierp. Ik vroeg of ze alsjeblieft konden gaan.
Het Grote Mensen Leven
Die week helemaal alleen was voor mij en mijn vriendin ook het begin van een nieuw leven. Het was de week dat we ons groot, wat? volwassen!, voelden. Dat we transformeerden van kleine meisjes tot zeventienjarige vrouwen. Er was een leven voor die vakantie en een leven erna. Die eerste stappen in dat Grote Mensen Leven hadden we gezet. En overleefd. Natuurlijk hadden we dat overleefd.
Want als je het zelf moet doen, dan kun je dat gewoon. We werden dronken en verdwaalden, we waren onze fietsen op de eerste dag al een soort van kwijtgeraakt, ons geld was halverwege de week op, de tent lekte, we kregen ruzie en maakten het weer goed, we verbrandden onze handen aan het gasstelletje en toen dat omviel stond ook een deel van de slaapzak in de fik, we namen giechelend vriendjes mee naar de tent en voerden lange gesprekken; alles in die week deed er voor ons zo ontzettend toe. Omdat we het helemaal zelf deden.
Mooie herinneringen
Ik keek naar die groep pubers die allemaal een beetje ongemakkelijk van hun ene been op het andere wipten. Klaar om dat Grote Mensen Leven in te stappen. Maar dan graag zonder die moeder. Ik stak mijn telefoon weer in mijn zak. Dan maar geen foto. Dit moment zou ze hoe dan ook bijblijven.
Voordat ik me omdraaide, zei ik dat ze er vooral van moesten genieten. Omdat deze week alles anders maakt. Ze hadden geen idee waar ik het over had. Maar ik weet dat zij over dertig jaar het nog steeds over deze vakantie zullen hebben.
