Wat een briljant idee: een kraamhulp voor pubers. Dus dat iemand je komt helpen op het moment dat je kind die puberteit inschiet. En antwoorden heeft op al je vragen. En je een beetje onder haar hoede neemt als je het even niet meer ziet zitten.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Een kraamhulp voor pubers, kunnen we dat niet invoeren?
Laatst raakte ik met een vriendin in gesprek over hoe ingewikkeld die kinderen en hun puberteit soms kunnen zijn. Het moment dat jij denkt dat je ze snapt gaan ze zich ineens heel ander gedragen. Of dat jij denkt dat je doorhebt en dat ze dan ineens heel anders gaan doen. Het is, kortom, vaak gissen met die pubers. En even zo vaak sta met een groot vraagteken boven je hoofd jezelf af te vragen: wat gebeurt hier?
Week lang hulp
‘Nee, dan die baby’s’, zei mijn vriendin. ‘Daar kreeg je tenminste nog hulp bij’. We zuchtten beiden toen we eraan terug dachten. Hoe fijn was dat geweest? Dat je het moment dat je met dat bundeltje geluk onder je arm thuis kwam – of al thuis was omdat je dat kind in je eigen bed hebt geworpen, de hulptroepen klaarstonden? In de vorm van een kraamhulp. Die jou, de onervaren, onzekere, wiebelige, nieuwe ouder bij de hand pakte en je meenam naar het land der kleine wezens. En waar ze je binnen ruim een week klaarstoomde om dat kleine wezentje van jou zelfstandig te verzorgen.
De kraamhulp die mijn steun en toeverlaat was toen mijn oudste werd geboren was een heerlijke nuchtere Frieze dame. Op kloeke wijze leerde ze ons alles over eten, schema’s, luiers, poep, badwatertemperatuur, borstvoeding, slapen en inbakeren. En verschoonde daarnaast elke(!) dag ons bed en kookte pannetjes Chinese tomatensoep. Na acht dagen stond ik weliswaar te huilen omdat ze wegging, maar voelde me vol genoeg met kennis om het zelf te kunnen doen.
Pubers zonder handleiding
Flash forward naar mijn leven nu. Zeventien jaar en twee pubers verder. Ik snap soms niks van die twee van mij. Ik sta net zo appelig en glazig naar ze te kijken als die eerste dag van mijn moederschap naar die baby. Ook bij deze twee puberkinderen zit geen gebruiksaanwijzing. Of een schema. Of een handleiding. Ik moet het dus allemaal maar een beetje uitvogelen. En dat is best lastig. Dat vond mijn vriendin ook. Die thuis drie pubers heeft rondlopen waarvan ze best vaak dacht: wíe zijn jullie?
We bedachten, al wijn drinkend, want zo ontstaan vaak de beste ideeën, dat elke ouder recht zou moeten hebben op een puberkraamhulp. Een ervaringsdeskundige die je helpt bij de, figuurlijke, geboorte van je puber. Die uitlegt waarom ze doen zoals ze doen en waarom ze zeggen wat ze zeggen. Die laat zien hoe je met die pubers moet dealen, wanneer je boos moet worden en moet ingrijpen en wanneer je ze moet loslaten. Iemand die snapt waarom die gasten zes handdoeken nodig hebben als ze douchen, niks opruimen, alles kwijt zijn, na het eten nog een half brood naar binnen schuiven, altijd te laat zijn, en met hun neus op het scherm van hun telefoon geplakt zitten.
Schoon bed en pannetje soep
Hoe fijn zou het zijn als er iemand een week of wat bij je in huis komt en schema’s maakt, alles plant en stroomlijnt, dingen uitzoekt en je nieuwe leven met die puber organiseert? En die ook brandjes blust en dichtgesmeten deuren weer opent. Die de ijskast vult en de was regelt. En die dan ook nog, gewoon omdat het zo ontzettend fijn is, je bed verschoont en een pannetje soep voor je kookt. En dat je dan na die week helemaal klaar bent voor het leven met pubers.
Van het idee alleen al worden we blij. Misschien moeten een petitie starten zodat dit standaard wordt opgenomen in elke zorgverzekering. Wie tekent mee?
Lees ook: Hoe weet je dat je een puber in huis hebt? en Op een dag besef je: er is een puber in huis.
