Afgelopen week realiseerde Ralph zich ineens dat Vaderdag er zat te komen. En vroeg hij zich af: wie doe ik er een plezier mee om dat door te laten gaan? Moet hij zijn pubers niet gewoon een vrijkaartje geven? Jongens, maak je niet te druk. Of hecht hij er toch aan?
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Ik heb altijd een beetje een afstandelijke houding gehad tot Vaderdag. Het is toch een beetje het gekke broertje onder de feestdagen. Vaderdag past voor mij in een rijtje met Valentijnsdag, waar ik op spuug, en, en ik noem maar een dwarsstraat, de internationale dag van de wind (15 juni, geniet er alsjeblieft een beetje van, in godsnaam).
Ik ben niet de enige, denk ik. Niet voor niets zag ik afgelopen Moederdag weer veel twittervrouwen grappen maken over het vieze ontbijtje met slappe thee dat ze van hun kroost kregen. Een tweet over wéér een gekleide asbak is snel gemaakt. Een foto van de ontplofte keuken die je van je pubers gratis bij de aangebrande afbakcroissants krijgt misschien nog wel sneller.
Niet dat Moederdag en Vaderdag hetzelfde zijn. Ja, vroeger wel, toen maakten mijn dochters wat op de basisschool en giechelden ze me om half zeven wakker, net zoals hun moeder op Moederdag. Maar nu ze zijn gaan puberen reflecteert de dag meer de relatie die ze met me hebben. Mijn oudste laat doorgaans graag hoofdschuddend doorschemeren hoe ze mijn aanwezigheid in haar dagelijks leven ondergaat, maar hecht tegelijk erg aan traditie en duidelijk omschreven momenten van houden van: verjaardagen, kerst, oud en nieuw. En dus Vaderdag. Mijn jongste vertelt juist het liefst de hele dag hoe blij ze is met mij, kusje hier, oh papa is zo lief daar, maar ik ken denk ik niemand die zo achteloos is voor officiële dagen.
Nou ja, ikzelf, waarschijnlijk, wat het die officiële dagen betreft. Ik weet daarom ook echt niet wat ik er van vind. Het is leuk als ze aan je denken, maar het is minder leuk als ze aan je denken omdat ze denken dat ze aan je moeten denken, en dat vinden ze inmiddels zelf ook. Maar toch, het is evengoed leuk, ook al is het afgedwongen. Want als mijn dochters aan me denken omdat het Vaderdag is stralen ze ineens een zachtheid en waardering naar me uit die er blijkbaar wel is, maar die er op een doordeweekse dinsdag niet zo makkelijk uit komt. En die me ontroert, en hen volgens mij ook, minstens een seconde.
Dus laat maar komen, die Vaderdag. Met of zonder cadeau. Met of zonder liedje of ontbijt. Waarschijnlijk wel een ontplofte keuken, zoals elke zondagochtend. En dan koersen we daarna onbevreesd door naar andere gedenkwaardige dagen. Donderdag over een week bijvoorbeeld. Dan is het CAPSLOCKDAG. Benieuwd wat ik dan van ze krijg. Een oogrol, waarschijnlijk.
