Lekker zelfstandig die pubers van tegenwoordig. Door die smartphone is Jeanette altijd bereikbaar en voelt zij zich een wandelend servicepunt. Nee erger nog: een fulltime moederslaaf!
Ik ben natuurlijk met alle liefde bereikbaar voor calamiteiten en noodsituaties, maar wat zij daaronder verstaan is echt heel anders dan hoe ik dat zie. En ik begin te geloven dat ze denken dat ik een soort superheld ben die alles op kan lossen, lees en oordeel zelf:
-
- ‘Mam, er is helemaal niets lekkers in huis!’ klaagt zoonlief door de telefoon als ik op bezoek ben bij een vriendin. Okay wat verwacht je jongen, dat ik een rol koekjes voor je tover ofzo?
- Puber belt als ik net in een bespreking zit: ‘Is het dringend?’ sis ik. ‘Ja heel dringend! Waar ligt mijn nieuwe spijkerbroek?’ Ehm, denk je serieus dat ik onze volledige inboedel heel helder op mijn netvlies heb!?
- Ik ben lekker een paar dagen met een vriendin aan de wandel, weg van alle moederlijke verantwoordelijkheden, als mijn dochter belt: ‘Hoi mam, ik sta in de supermarkt, wat moet er ook alweer in die pasta carbonara? En weet je waar de spekjes staan? Ik neem ook meteen even chips mee. Dat mag wel toch?’
- ’Mam, die chips is toch voor vanavond?’ toetert één van de pubers in mijn oor nadat ik met heel veel kunst en vliegwerk uit de klikpedalen van mijn racefiets ben losgekomen en een plekje in de berm heb gevonden. ‘Zie je wel!’ hoor ik haar triomfantelijk tegen de andere puber zeggen ‘Mama zegt dat je het niet mag pakken.’
- In de trein, onderweg naar mijn werk krijg ik dit appje: Het regent en ik moet naar school, wat moet ik nu doen?! Mijn hemel, heb je nooit van een regenpak of paraplu gehoord?
- Weet jij of die zwarte spijkerbroek gewassen is? Appt zoonlief als ik net bij mijn ouders op de bank neerplof: Ehm, kun je er niet gewoon even zelf aan ruiken of hoe zit dat?!
- En dan een spervuur van appjes vanaf de zolderkamer als ik sta schoon te maken: Hoe laat eten we? Joehoe, hoe laat eten we? Waarom reageer je niet? Maham???
- ‘Mam, wat moet ik doen, mijn fietsketting ligt eraf!’ Als ik net in een serieus gesprek zit met een vriend. Ehm, wat denk je van hem er zelf weer om leggen? Of van mijn part ga je heel hulpeloos kijken en hopen dat een voorbijganger je helpt? Ik kan toch niet toveren?
- ‘Mam, wat is het wachtwoord van Netflix?’ als ik door de stad fiets. Weet ik veel!
- En als ik net op het strand loop, belt er één: ‘Mam, ik ben mijn fietssleutel kwijt.’ Zucht, verwacht je nu serieus dat ik in de auto spring en jouw sleutel kom helpen zoeken??
- Wat is er hier misgegaan en hoe ben ik in hemelsnaam in deze positie gekomen? Zo worden die gasten toch nooit zelfstandig? Misschien moet ik dat ding het raam uitgooien, dat is vast beter voor ons allemaal!