De les van mijn puber: accepteer gewoon eens een compliment

Het leuke van pubers is dat we ook veel van ze kunnen leren. Omdat ze nu eenmaal anders in het leven staan en een heel andere kijk op dingen hebben. Zo leerde Saskia van haar puber dat ze gewoon eens een compliment moet accepteren in plaats van excuses op te lepelen. 

De les van mijn puber: accepteer gewoon eens een compliment

‘Nou doe je het weer’. Mijn puberdochter spreekt me streng toe. Ik ben me van geen kwaad bewust. Wat doe ik? Wat is er aan de hand? ‘Kijk’,  gaat ze gedecideerd verder. Jij krijgt net een compliment over je werk en je praat er gewoon overheen. Hoe stom is dat?’ We zijn net een collega tegengekomen op straat die me complimenteerde met een interview dat ik had geschreven. In plaats van dat ik zei: ‘Dank je, wat leuk dat je dat zegt’,  antwoordde ik in, zoals mijn puber dat noemt, excuses. Dat het toevallig een goed onderwerp was en dat de geïnterviewde er ook makkelijk over praatte.

Als het op complimenten ontvangen aankomt ben ik niet de allerbeste ontvanger. Ik word er soms verlegen van, of weet me geen houding te geven of verzin dus excuses buiten mezelf om waarom iets goed is.  Ik stamel, kortom, snel wat dingen terug en breng het gesprek op een ander onderwerp. Als je tegen mij zegt: ‘Mooie kleur nagellak’, is mijn eerste reactie ‘Ach valt wel mee.’  Als iemand roept: ‘Mooie trui’, roep ik terug: ‘Was in de uitverkoop, hoor’ en als iemand mijn werk goed vindt ben ik geneigd om het terug te kaatsen door te zeggen dat het wel meevalt.

Glimlachend compliment in ontvangst nemen

Dan mijn puber. Die met haar vijftien jaar glimlachend een compliment in ontvangst neemt. Als een vriendin tegen haar zegt dat ze een leuke trui aan heeft, dan begint ze niet over ‘zomaar wat uitgezocht’ of ‘het was uitverkoop’, maar laat ze eerst een stilte vallen van, pak ‘m beet een seconde. Waarin dat compliment als het ware bij haar naar binnen glijdt en lekker landt. Zo van: die is binnen. Zij laat het zich op een leuke manier welgevallen. Zegt ‘Dank je wel’ en daarna niks meer. Geen excuus, geen gestamel, geen terugkaatsen, geen downgraden. Gewoon een simpel ‘Dank je wel’ of een ‘Dat is lief van je’.

Los van dat ik het eigenlijk best raar vind dat ik niet zo glorieus als mijn puber een compliment in ontvangst kan nemen, denk ik ook: wat voor voorbeeld geef ik haar? Wat laat ik zien als ik elk welgemeend compliment afpoeier? Als je de psychologie van de complimenten induikt blijkt dat dit vooral een vrouwendingetje is.  Volgens psycholoog Guy Winch is het slecht kunnen omgaan met complimenten iets dat vrouwen over langere tijd hebben aangeleerd.  Vrouwen zijn namelijk gesocialiseerd om nederig en beleefd te doen, en willen niet arrogant overkomen. Daarom is het soms bijna een automatische reactie om er een beetje ongemakkelijk over te doen. Tel daar die Hollandse bescheidenheid bij op en je komt zo ongeveer bij mij uit: iemand die slecht complimenten in ontvangst kan nemen.

Dank je wel!

Ik vraag aan mijn puber of ze het niet arrogant vindt als ik alleen maar ‘Dank je wel’ zeg en het daar bij laat? ‘Natuurlijk niet mam, doe niet zo stom.’ Volgens haar is arrogant zijn iets heel anders dan dankbaar zijn. Even vraag ik me af hoe dit wezen aan zoveel wijsheid komt. ‘Dat heb ik van jou’, zegt ze als ik mijn gedachten hardop uitspreek.  Onmiddellijk neem ik een hap lucht om te zeggen dat ze volgens mij gewoon van haar vader heeft, maar mijn puber snoert me de mond met een:  ‘Dank je wel’ is het enige goede antwoord dat je nu moet geven, hè.’

Meer lezen? Journalist Amy Bissett is gek op complimentjes geven en besloot 28 dagen lang elke dag één vrouw te complimenteren. Lees dit interessante artikel over haar experiment.