Toevallig kregen de pubers van Saskia tegelijk een baantje. De een had via een vriend een afwasbaantje geregeld, de ander was de supermarkt binnengelopen met de vraag of ze vakken kon vullen.
De een had zijn verhaal van het nieuwe baantje nog niet verteld, of de ander kwam binnenstromen met haar verhaal, óók over een nieuw baantje. En zo kwam het dat mijn pubers op een dag samen naar hun werk vertrokken. De een naar de spoelkeuken, de ander naar het magazijn. Ik vond het geweldig, die gasten. Dit was hun eerste stap naar wat zelfstandigheid en een eigen loonstrookje. Toen ik ze het huis uit zag lopen vond ik ze ineens zo groot. En getroffen door zoveel volwassenheid schoten de tranen in mijn ogen. Mijn pubers ging naar hun weekend baantje en ik zat te huilen aan de keukentafel, lekker dan.
Nu was dit niet de eerste keer dat mijn pubers hadden gewerkt, dat hadden ze namelijk al veel eerder gedaan, maar dat viel allemaal in de sfeer van: ‘die en die ken ik en die vraagt of je even kan helpen’. Met andere woorden mijn netwerk vroeg of ze mijn pubers mochten lenen voor allerhande klusjes. Zo ging de oudste aan de slag bij een vriend die af en toe voor en groep mensen eten kookte en iemand nodig had om de borden schoon te maken en af- en op te ruimen. En paste de jongste op een heel schare kleine kinderen van vriendinnen. En misschien omdat de onderhandelingen deels via mij liepen, ‘kan je dochter straks even oppassen?’ ‘kan je zoon vanavond even helpen?’ voelde het niet als een echt baantje – wat het natuurlijk wel gewoon was.
Nee, dan de banen die ze nu hebben. Zelf geregeld, wat ik bewonderenswaardig vind omdat mijn pubers niet altijd even goed uitblinken in initiatief nemen, helemaal daar waar het fysieke arbeid betreft. Maar dat is het leuke aan pubers, onvoorspelbaar en dus verrassend. De oudste was met een vriend meegegaan die in een restaurant werkte, ergens langs een fietsroute en aan het water. Met de zomer in aantocht was dit een uitgelezen moment om te solliciteren. Het sollicitatiegesprek duurde nog geen twee minuten. Volgens de puber ging dat zo – en wat had ik daar graag bij willen zijn:
‘Hoi’
‘Hoi’
‘Kan ik hier misschien afwassen.’
‘Eerder gedaan?’
‘Ja’
‘Kun je zaterdag proefdraaien?’
‘Ja.’
‘Oke.’
Hoe heerlijk moet het zijn als puber om een eigenaar te treffen die net zo kort van stof is. De jongste kwam een paar dagen later thuis met de mededeling dat ze een sollicitatiegesprek had gehad. Dat wist ik niet, want was ze voor het gemak even vergeten te zeggen. Beiden gingen een dag inwerken en beiden kwamen terug met contracten en allerlei formulieren die ze moesten invullen. Heel officieel allemaal.
Een week later begonnen ze dan voor het echie. De oudste trok makkelijke kleding aan die vies kon worden aan, de jongste hees zich in een shirt van de supermarkt. En ineens vond ik ze dus zo ontzettend groot. Ze hadden de verantwoordelijkheid van een baan. Ze moesten op tijd komen, hun spullen meenemen, zorgen dat ze goed hun best doen. En ik wist dat ze beoordeeld zouden worden, er op hen gelet zou worden, ze nieuwe collega’s zouden leren kennen, en, zoals dat gaat, grapjes die ze met nieuwkomers maken, moeten ondergaan.
Die verantwoordelijkheid van zo’n baantje voelden ze ook. Want ze kwamen op tijd hun bed uit, vonden en visten uit de troep op hun kamer de spullen die ze nodig hadden en gingen ruim op tijd de deur uit. Die twee pubers herkende ik bijna niet. Die twee die alles kwijtraken, nooit op tijd zijn, altijd alles op het laatste moment doen, die opereerden nu geheel zelfstandig. En voor ik het wist dacht ik: wat zijn ze groot. En volwassen. En zat ik dus te huilen. Waar kwamen die twee grote kinderen ineens vandaan? Stop de tijd. Nou ja, dat laatste dacht ik heel even, maar liet dat meteen weer los. Heerlijk dat het zo goed gaat, fijn dat ze dit doen. En heerlijk ook om een hele zaterdag het huis voor mezelf te hebben. Ha!
***
De laatste loodjes voor de zomervakantie…
