Martine wordt pissig van ouder-bashende opvoeddeskundigen die blijkbaar vinden dat wij onze pubers niet goed opvoeden. Hou toch eens op met dat verhaal dat pamperen van je puber wordt gezien als kindermishandeling
Curlingouder, dat bekt natuurlijk lekker. Net als het beeld dat ouders alle obstakels voor hun kinderen uit de weg ruimen: complete werkstukken maken, of zich suf betalen aan huiswerkbegeleiding. Ik word als ouder regelrecht pissig als opiniemakers dit weer eens van de daken schreeuwen.
Special Snowflakes
Ik stoor me aan al die opvoeddeskundigen en kindercoaches, die keer op keer de Zwarte Piet bij ouders leggen als het over opvoeden gaat. Want we bakken er helemaal niks van.
Als ouder met nota bene twee kinderen op de middelbare school herken ik echt niet in dat curlingoudergedoe. Sterker, ik stoor me aan deze beeldvorming van dat wij onze kinderen behandelen als ‘special snowflakes’. Ik herken mij er totaal niet in. Mezelf niet, en ook niet de ouders in mijn omgeving. Die dondersgoed weten dat je je kind niet ‘s avonds met de telefoon in bed moet laten. Dat je moet werken voor je geld en dat wanneer je in het eerste wilt voetballen, je iedere training moet komen. Ik ken niemand die bij de trainer gaat klagen dat zijn kind in de selectie moet. En ik ken ook geen ouders die leraren onder druk zetten voor een vwo-advies.
Bijles
Ja, ik heb weleens een jas gebracht, een herbarium in elkaar geplakt en een boterham gesmeerd voor mijn pubers. Ik heb ook weleens mijn kind ‘s avonds opgehaald van een feestje. En o ja, en ik betaal inderdaad voor wiskundebijles: € 15,- per uur, aan een student. En als mijn zoon straks een studiekeuze moet maken, dan ga ik hem daar echt met hem over praten en met hem naar open dagen. Vertel me eens: waarom zou ik dat allemaal niet doen?
Ik noem dat geen pamperen. Ik noem dat zorgen voor een kind. Zorgen dat ze in deze ingewikkelde maatschappij zich staande kunnen houden. De kwaliteit van het onderwijs gaat gierend achteruit, onze kinderen moeten zich straks een slag in de rondte lenen om te kunnen studeren om zich af te vragen of er straks nog wel een baan voor ze is. Dat is niet de schuld van de ouders. Het vraagt om een andere benadering van opvoeding dan de jaren 80-benadering van ‘zoek het zelf maar uit’ en ‘worden ze hard van’. Het opvoeden van ouders is tegenwoordig namelijk veel gecompliceerder dan dat het was. In dat mijnenveld moeten ouders en pubers zich staande weten te houden. Dat is ingewikkeld zat. En dan helpt het niet om te zeggen dat we er allemaal niks van bakken.
Handje vasthouden
De puber is nog niet af. Net als een peuter die moet leren lopen, moet je ook de hand van je puber nog regelmatig vasthouden. Net zo lang tot hij het zelf kan. Tot hij zelf zijn schoolwerk kan plannen, tot hij zelf met geld om kan gaan, zijn eigen potje kan koken en heen en weer naar een feestje kan fietsen en een keuze voor zijn studie heeft gemaakt.
Ik bedoel: je laat je peuter toch ook niet van de trap afdonderen en zegt dan toch ook niet: ‘Hij moet het leren met vallen en opstaan’?
Lieve opvoedingsdeskundigen: wees toch eens wat milder voor ouders en praat eens met ze, in plaats van leraren en andere opvoeders tegen ons in het harnas te jagen.
