De dag dat jouw puber 18 wordt, is de dag dat alle instanties hem zien als een volwassene. Dat bij die puber dan nog geen volwassen houding én denkwijze hoort, vergeten ze voor het gemak maar even. Saskia wilde iets met de zorgverzekeraar oplossen voor haar zoon, maar die vlieger ging niet op.
Nog voordat mijn zoon de achttien had aangetikt kwamen brieven van allerlei instellingen (bank, zorgverzekeraar, duo etc.) binnen met de boodschap dat op de dag dat hij 18 zou worden hij onder de vleugels van zijn ouders vandaan zou worden getrokken. Nu ben ik daar een groot voorstander van, maar dan om de wereld ontdekken en hun sociale leven te vergroten, niet om alle officiële zaken te regelen.
Want achttien jaar worden betekende in het geval van mijn zoon dat hij niet ineens een goed werkend brein had en dat hij ineens goed kon plannen, structuur aan kon brengen en kon overzien. Nee, de dag dat mijn zoon achttien werd, werd hij gewoon wakker met dat rommelige, chaotische puberbrein dat hij als zeventienjarige ook had.
De puber fixt het wel even
Als je net als ik een ‘volwassen’ puber hebt, heb je waarschijnlijk ook al ontdekt dat als er iets niet goed gaat, je niet even kunt bijspringen. Want, zo zeggen die instanties, hij is nu achttien en moet het zelf doen. Juist. Er was bijvoorbeeld een dingetje met de zorgverzekering. Er kwam een rekening van de tandarts voor mijn zoon, wat ik raar vond, want de tandarts zit in ons zorgpakket en mijn zoon zit daar ook in, dus hoezo moesten we dat nu voor hem betalen? Rond die tijd maakte mijn zoon ook een ongelukkige val en brak zijn pols en stuurde de zorgverzekeraar een brief aan hem waarin ze aanvullende informatie vroegen. Zowel de rekening als de brief zou mijn zoon fixen.
Een goed gesprek
Ik had natuurlijk alert moeten zijn, want fixen is een breed begrip voor pubers. Je kunt iets snel fixen, de wifi-instellingen bijvoorbeeld als je wilt gamen, of roze koeken als je honger hebt. En je kunt iets langzaam, lees niet!, fixen, bijvoorbeeld dingen regelen met je zorgverzekeraar. Dat laatste gebeurde. Het had mijn aandacht weer toen er een aanmaning kwam. Mijn puber was zowel de rekening als brief al lang vergeten. En wist ook niet meer waar ze lagen. Dus belde ik met de zorgverzekeraar:
– ‘Hallo, ik bel even voor mijn zoon.’
‘Wat is zijn naam en geboortedatum? Oh, hij is achttien zie ik. Dan moet hij zelf bellen.’
– ‘Dat snap ik, maar het is een puber en die hebben geen opslagcapaciteit voor dingen als hun zorgverzekeraar bellen, dus doe ik het even. U kunt toch zien dat hij mijn zoon is?’
‘Dat zie ik inderdaad. Maar ik moet toch echt hém spreken.’
– ‘Maar pubers bellen niet, daarom dacht ik: ik doe het even. Het gaat over de tandartsrekening.’
‘Ik kan alleen de vragen van uw zoon beantwoorden als hij zelf belt. Ik zie wel dat hij geen tandartsverzekering heeft.’
– ‘Maar hij zit toch in ons gezinspakket? Ik heb hem toch overgezet?’
‘Dat heeft u inderdaad gedaan, maar er zit geen standaard tandartsverzekering bij, dat had u, of nee, uw zoon natuurlijk, zelf moeten regelen. Op onze site staat het uitgebreid beschreven.’
– ‘Hoeveel pubers lezen dat, denkt u? Maar goed, kan ik de tandarts dan voor hem regelen?’
‘Nee, dat moet hij zelf doen.’
– ‘Maar we hebben net vastgesteld dat ik zijn moeder ben, want ik weet zijn geboortedatum en alle andere informatie die u net aan mijn vroeg, dus is het waarschijnlijk een kleine moeite om het aan te passen, toch?’
‘Zoals ik al zei: dat moet hij zelf doen. U kunt het niet voor hem aanpassen.’
– ‘Hoeveel pubers doen dat zelf, denkt u? Maar goed, kan ik dan wel de informatie doorgeven die u nodig heeft voor zijn polsbreuk?’
‘Nee, dat moet hij ook zelf doen.’
– ‘Maar ik heb de informatie hier nu voor u.’
‘Helaas, uw zoon moet ons daar zelf over benaderen.’
– ‘Maar ik ben zijn moeder. Ik kan het toch gewoon aan u geven? En dan schrijft u het toch gewoon op?’
‘Nee, dat kan ik niet doen. Ik zie ook dat uw zoon al twee keer een brief heeft gekregen van ons, dus hij weet ervan. Als hij die beantwoordt dan passen wij de informatie hier aan.’
– ‘Hij weet ervan? Hoeveel pubers kent u die brieven lezen? Heeft u eigenlijk zelf pubers?’
Lang verhaal kort: ik kon niks voor mijn zoon regelen. De zorgverzekeraar gaat ervan uit dat hij dat allemaal zelf kan. Maar ik weet al lang dat dat niet zomaar vanzelf gaat gebeuren. Ik bedoel, brieven beantwoorden, informatie lezen op een site; het zit gewoon niet in het systeem van mijn zoon. Ik had een soortgelijk gesprek met de hbo-instelling waar hij naartoe gaat. Ik moest iets weten over de betaling van het studiegeld en ook daar kreeg ik te horen dat mijn zoon dat allemaal zelf moet invullen.
Is het echt gedaan?
Het is jammer dat al die instellingen niet begrijpen dat ze ons, puberouders, met allemaal extra werk opzadelen. Je zou denken: ze zijn achttien dus mijn taak zit erop, maar het is eigenlijk: ze zijn achttien en bereid je maar voor dat je vanaf nu alles moet dubbelchecken of dat wat gedaan moet worden ook echt gedaan is. En daar gaat veel tijd inzitten, want pubers grossieren niet in duidelijke antwoorden.
– ‘Heb je gebeld?’
‘Ja.’
– ‘Echt ja, of zeg je ja om er vanaf te zijn?’
‘Ja.’
– ‘Heb je de informatie gelezen?’
‘Doe ik zo.’
– ‘Heb je die brief al beantwoord?’
‘Doe ik straks.’
En zo bleven in dezelfde cirkel draaien. Om gek van te worden. Ondertussen is de eerste boete voor de onbetaalde tandartsrekening al binnen. En ook dat leest mijn zoon niet. En dan vinden ze het gek dat pubers schulden hebben. Wat mij betreft kan die leeftijdgrens wel omhoog getrokken naar 21 jaar. Dan zit er hopelijk iets meer verstand in dat puberbrein.
