Isabelle was helemaal klaar met haar puberdochter en gaf straf. Maar daar had ze alleen zichzelf maar mee. Wat wel hielp was in staking gaan. De resultaten waren verbluffend.
En dat is precies 7 weken huisarrest!, gilde ik naar mijn puber. Ik kreeg een heel dikke, enge oogrol, die bijna niet meer terug rolde, een dikke snuif en een woedende loop naar de kamer. Bam! Deur dicht.
Te laat? Dan thuisblijven
Het is begonnen. Het verkennen en overschrijden van grenzen. Nadat tot drie keer toe in een week een afspraak was geschonden, moest ik optreden. De eindtijd van het laatste huisfeestje was met meer dan 7 minuten in de derde verlenging overschreden. Dus bedacht ik de fantastische straf van voor iedere minuut te laat één week huisarrest. Punt. Dit om de kleine pionier ook te leren vooruit te kijken in communicatie én verwachtingen. Want als je langer weg wilt blijven, communiceer dat eerder dan pas na de afgesproken tijd.
Zij straf, jij de Sjaak
Het betekende dat ik een heel Wetboek van Puberstrafrecht nodig zou moeten hebben, want alle mij bekende straffen hebben uiteindelijk meer effect op mij dan op de puber zelf. Bij dit opgelegde huisarrest ben ik namelijk ook 7(!) weken aan huis gekluisterd. Zet ik de WiFi uit, dan ben ik ook de Sjaak. En als ik huishoudelijke klussen als straf bedenk, dan moet ik dubbel werk verrichten in de vorm van instructies.
En overige zaken als het verbod op ongezonde consumpties, TV programma’s en of kleding, zijn niet te 100% te handhaven als fulltime werkende moeder. Want dat betekent ook weer continue controleren en straffen. De smartphone afpakken gaat ook niet. Die is nodig voor school. Of onze onderlinge communicatie.
Om vrij te nemen en de thuis de cipier uit te hangen, is weer een aanslag op mij en mijn werkzaamheden. Kortom: het is in deze tijden lastiger te straffen dan toen mijn ouders mij moesten straffen. Bovendien, het is zo uitermate sfeerverlagend. Lekker dan.
Sterker middel
TV was in de jaren 90 namelijk echt een luxe, huisarrest was geen crime voor mijn ouders. Het bracht zelfs rust in de tent, ik ging niet uit dus zij konden rustig slapen. Ik kan nu al zeggen dat de situatie of ambiance na een zogeheten strafproces in ons Amsterdamse appartementje redenen zou kunnen zijn om de VN in te schakelen. En iedere mediator gillend naar een echt oorlogsgebied zou rennen.
Ik wist het echt even niet meer en deed research via sites. Na wat rondsurfen kwam ik tot een wellicht toepasbaar advies. Namelijk de oorzaken van het gedrag écht voelbaar te maken. En te benoemen. Ha! Dat kan ik. Zelfs met die ruggengraat van mij. Dat betekende dus niet meer wassen, ook niet die lievelingsbroek, niet meer als wekker-cateraar-logistieke ondersteuning dienen en dan kijken of dát effect heeft. Ofwel een algehele Staking van mijn werkzaamheden.
Grote impact
Dit weekend ben ik begonnen. Na het vergeten om haar één keer te wekken (‘kak, mam, nu kan ik niet meer naar Wie is de Mol kijken, want moet ik meteen aan mijn huiswerk’), haar zelfstandig een ontbijt te laten samenstellen (‘Jezus mam,…), én lunch en haar door de regen te laten fietsen (3x), niet mijn sneakers te laten dragen (‘Kinderachtig mam, echt’), en haar in het ongewisse laten over het al dan niet mogen kopen van kaarten voor een Fris feest (‘straks ben ik te laat met kaarten’), was de impact al merkbaar.
Althans, ik kreeg een bijna echt gemeend compliment over mijn outfit (!), er werd koffie gezet (voor mij) én een appje met een bevestiging van een gemaakte afspraak kreeg ik binnen vijf minuten. Ergens bekruipt mij wel het gevoel dat dit gewoon opvoeden heet, in plaats van corrigeren van gedrag. Maar ik laat dat even los, want ik kan nu heerlijk ongegeneerd TV kijken Ik meen dat de puber op dit moment boodschappen aan het doen is. Voor het avondeten. In de regen. Zal haar leren.