De oudste puber van Saskia is 19. Volwassen dus. En stemgerechtigd. Zijn stempas viel de afgelopen week op de deurmat.
Ik vond het wel een dingetje, dat er een stempas voor mijn puber op de deurmat lag. Een stempas! Voor mijn oudste! Die mag stemmen! Een week geleden bracht ik hem nog naar groep 1, gisteren haalde hij zijn zwemdiploma, vandaag mag hij stemmen. Het is een cliché, de tijd gaat snel, ook als ze puber zijn, en daar word je bij elke mijlpaal aan herinnerd. En dit is zo’n mijlpaal.
Ik leg zijn stempas pontificaal op tafel, want hé, momentje! De puber vindt het allemaal wat overdreven. Niet het stemmen, want dat vindt hij heel cool en vooral heel volwassen, maar dat ik daar dan weer zo’n ding van maak. Hij zegt er dan ook maar meteen bij dat hij 17 maart álleen gaat stemmen en hij zijn licht hysterische moeder niet nodig heeft. Ook mag ik geen foto maken. En nee, hij gaat ook niet poseren met die stempas in zijn handen.
Ik weet nog goed dat ik voor het eerst mocht stemmen, voor de Tweede Kamerverkiezingen van 1989. Ik was, net als mijn zoon, ook 19. Mijn moeder drukte me op het hart om zorgvuldig met mijn stemrecht om te gaan, omdat het bijzonder recht is. En dat zei ze zo gewichtig dat ik dagenlang de kranten doorspitte, allerlei politieke pamfletten las en de uitzending voor politieke partijen op de televisie keek, wat echt de saaiste televisie ever was. Maar ik wilde in dat stemhokje goed beslagen ten ijs komen dus las en keek ik me suf.
Grappig genoeg weet ik niet meer wat ik heb gestemd. Ik zal ongetwijfeld naar de stemkeuze van mijn ouders hebben gekeken, uit onderzoek blijkt dat jongeren dat namelijk doen. Ik weet nog wel heel goed dat ik mezelf toen pas echt volwassen voelde. Voor rijlessen had ik geen geld, dus dat ik mocht stemmen was voor mij het eerste bewijs dat ik volwassen was. Ik voelde me heel wat in dat hokje.
Ik vraag aan mijn zoon of hij een beetje zijn keus kan maken. Hij twijfelt, wil een goede keuze maken, maar ja, hoe doe je dat? We buigen ons over de partijen die aan de verkiezingen meedoen. Van een aantal heb ik niet eens gehoord. Hij ook niet. Misschien dat stemwijzer hem wijzer maakt. En wellicht mij ook. En dat leidt grappig genoeg weer tot heel leuke gesprekken. Want wanneer heb je het met je puber over onderwijs, defensie of de Europese Unie? Of over het woonbeleid in je gemeente? Het is leuk om zijn ideeën en standpunten te horen. En om door zijn ogen ernaar te kijken. Wat is voor hem belangrijk? Hoe wil hij dat zijn wereld er straks uitziet? Ik geniet van de volwassen gesprekken die ik ineens met hem heb.
Zoals ik al zei: dat mijn kind mag stemmen vind ik een mijlpaal. Maar ik vind het ook heel leuk. Het is een nieuwe stap in zijn leven. Hij mag meedenken, meebeslissen, meedoen. Of zoals hij zelf zegt: eíndelijk mag hij meebeslissen. Hij vond het namelijk wel tijd worden. Ik denk dat ik 15 maart toch met hem mee ga en als het moet sluip ik stiekem achter hem aan. Ik wil gewoon van dit heugelijke moment een foto hebben.
