Ja, ik hoorde het goed. Mijn puber vroeg of we iets strenger konden zijn. Strenger? Echt? En dat kwam van de puber die altijd roept dat we de MEEST STRENGE ouders ooit zijn?
Onze vijftienjarige zoon wilde afgelopen zaterdag naar een feestje. Voor het eerst. Of dat mocht. Ja, dat mocht hij van ons. En hoe laat hij dan thuis moest zijn? We haalden onze schouders op en zeiden dat dat niet uitmaakte. Het enige wat we wilden is dat ze met elkaar naar huis zouden gaan. Hij checkte even wat we hadden gezegd: hij mocht dus naar het feestje. En mocht zelf weten hoe laat hij thuis zou komen. We knikten. Zo hadden we het ook gedaan met zijn twee jaar oudere broer en die is met die vrijheid tot op de dag van vandaag verstandig omgegaan.
Pubers vrijlaten
Dat we strenge ouders zijn horen we al jaren van onze dochter en twee zoons. We zijn streng op respect tonen, iemand aankijken, opstaan voor oudere mensen, helpen in huis, gezond eten, geen logeerpartijen -of andere feestjes op schooldagen, kamer netjes houden en schermtijd. Het zijn regels waarvan we willen dat onze pubers die naleven. Maar als het op de wijde wereld intrekken gaat en tijd dan laten we ze vrij. Want dat zijn dingen die ze best goed zelf kunnen regelen.
Toen onze destijds tienjarige dochter naar Amsterdam wilde – we wonen in een klein dorp op steenworp afstand, om te gaan winkelen, mocht ze dat. Geen enkel vriendinnetje mocht met haar mee. Omdat hun ouders de stad te ver vonden, te groot, te eng, te gevaarlijk. Terwijl die meisjes gewoon naar de Klaverstraat wilden, een van de drukste straten van de stad, met alleen maar winkelende mensen. Veiliger kan bijna niet.
Strenge ouders
Onze oudste zoon wilde toen hij zestien was met de trein door Europa reizen. Het leek ons ook een goed plan. Het werd een weekje Texel omdat zijn vrienden niet buiten landsgrenzen mochten. En nu dan onze jongste. Die naar een feestje wil. We wachten het verdict van de andere ouders af. Mogen al zijn vrienden naar dit feest? Van de tien, mogen er uiteindelijk vier. En werd er gehaald en gebracht, want een bus om 1 uur ‘s nachts vonden de andere ouders van de vier overgebleven pubers geen goed idee.
Dat ik geen moeite heb om mijn kinderen vrij te laten wat betreft uitgaan heeft ongetwijfeld te maken met strenge opvoeding die ik zelf heb gehad. Ik mocht bijna niet uit, moest altijd als eerste thuis zijn en mijn ouders zaten altijd te wachten totdat ik thuis kwam. Vaak heb ik stampvoetend in de gang gestaan, gefrustreerd dat ik niet mocht. Of wel mocht, maar voor één uur thuis moest zijn. En dat vriendinnen me soms niet meevroegen, omdat ouders nu eenmaal willen dat je met elkaar terug fietst en ze dan net zo vroeg als ik naar huis moesten. Het zorgde er ook voor dat ik ging liegen tegen mijn ouders. Dat ik zei dat ik bij iemand ging slapen, maar in werkelijkheid tot diep in de nacht uitging.
Zelfstandige pubers
Dus toen we kinderen hadden die zelf de wereld wilden ontdekken, nam ik me voor dat ze dat altijd mochten doen. En dus mochten ze al snel zonder ons naar de speeltuin, fietsten ze als eerste van al hun vriendjes alleen door ons dorp, mochten ze als eerste alleen naar het zwembad, en later ook naar de grote stad en ver daarbuiten.
Onze kinderen zijn ontzettend zelfstandig. En dat komt, denk ik, onder meer doordat we ze de verantwoordelijkheid geven over hun eigen avonturen. Of dat nu winkelen, vakantie vieren, of uitgaan is. En met die vrijheid gaan ze goed om. Ze laten weten waar ze naartoe gaan, met wie, en hoe laat ze ongeveer terug zijn.
Wat betreft het feestje, mijn zoon ging. En werd netjes om één uur thuisgebracht en voor de deur afgezet. Hij had het leuk gehad. Maar of we de volgende keer wel wat strenger konden zijn. Want niemand geloofde dat hij zelf mocht bepalen wanneer hij thuis mocht komen. Dus heeft hij liever dat we onze regels aanscherpen. Dan hoeft hij zich niet de hele tijd te verdedigen.
