De nieuwe modetrend onder pubermeisjes is zo groot mogelijke kleding aantrekken. Vaders vinden het wel best, totdat ze hun eigen kleren niet meer kunnen vinden.
Eerst vond mijn man het nog leuk dat mijn dochter zijn Freddie Mercury-shirt en dat van de Breakfast Club aantrok naar school. Ook vond hij het nog wel grappig dat ze af en toe een van zijn hoodies droeg, die zo ongeveer op haar knieën hingen. Dat maakt hem natuurlijk de coole papa met smaak.
Groot en wijd is in de mode, dus pubermeiden struinen nu de kledingkasten van hun vader af, op zoek naar geruite houthakkershemden en bandshirts. Als moeder voel ik mij totaal niet beledigd, dat mijn panty’s, rokjes en skinny’s onaangeroerd blijven. Ik zie alleen maar voordelen.
Want die kleren van mijn man, waaraan ik toch een hekel had, hangen nu om de schouders van mijn dochter. Zoals dat verwassen ACDC-shirt dat wel heel erg strak om zijn buik spant. Of het houthakkershemd waarin je hem al honderd jaar kunt uittekenen, omdat hij het al heeft sinds Nirvana een hit had met Smells like teen spirit. En dat irritante corduroy-jasje met de elleboogstukken, dat hij altijd naar zijn werk aantrekt en waarin hij tien jaar ouder lijkt, is de signature-outfit van je dochter geworden.
Billie Eilish
Slonzig is dus in bij de puberdochters. Wat fijn is, want dat betekent dat je dochter al haar rondingen kan verbergen in de kleren van haar vader. Het enige bloot dat je ziet is af en toe een knietje dat door de scheur in de te wijde broek piept. Of de trui die quasi-nonchalant van een schouder glijdt. Hoe fijn is het dat tegenwoordig Billie Eilish een stijlicoon is en niet een of andere fitgirl.
Kortom, die nieuwe mode is dus in alle opzichten een win-win situatie. Jij hoeft niet meer tegen de lelijke kleren van je man aan te kijken en je dochter hoeft zich niet meer onzeker te voelen over haar figuur, want dat is door al dat textiel toch niet meer te zien.
Maar ik had mij rijk gerekend. Want de man ging mopperen. Over dat hij zijn Iron Maiden bandshirt niet meer kon vinden. Dat -net nu hij wilde gaan sporten- zijn joggingbroek spoorloos was en dat hij toch echt geen biertje kond drinken in de tuin zonder zijn houthakkershemd.
Baggy-trend
En omdat mijn man net zo goed kan zoeken als mijn kinderen (niet zo heel goed dus), hebben wij daar als moeders toch toch last van de nieuwe baggy-trend. Uiteindelijk vonden we in de kledingkast -en natuurlijk onder het bed- van de dochter ongeveer de helft van de garderobe van haar vader. Met niet alleen de Freddie- en Breakfastclub-shirts maar ook alle kleren waarmee ze had geëxperimenteerd, maar niet door de selectie waren gekomen van cool genoeg om naar school aan te trekken. Of die toch gewoon echt te groot waren.
Hoewel, ik zag haar vandaag voorbij sneaken in een joggingbroek van haar vader, die aan de achterkant was vastgemaakt met een stuk elastiek. De man vond het wel best, want dit is natuurlijk hét excuus om niet te sporten.
