Pubers zijn rommelig, vergeetachtig en slordig. Maar wie heeft in godsnaam verzonnen om ze met apparaten van enkele honderden euro’s over straat te laten gaan? Want als de telefoon stuk gaat, wie betaalt dan de reparatiekosten die menig puberbudget te boven gaan?
“Dat is dan 70 euro. Ex BTW.” Ik zag mijn dochter naast me wit wegtrekken. “Maar zoveel geld heb ik niet”, piepte ze. Ze moest van mij per se mee naar de telefoonwinkel om de consequenties onder ogen te zien van op de fiets gaan zitten en haar telefoon los -zonder hoesje- in haar zak laten zitten. Dat was een paar keer goed gegaan en dus de laatste keer niet.
Ik weet nog dat ze hem kreeg, dat is nog maar pasgeleden, toen het nieuwe schooljaar begon. Nieuwe school, nieuwe telefoon. Ze moest de helft zelf betalen, de andere helft legden wij bij. Want je hebt zo’n apparaat nou eenmaal ook nodig voor school. Want zonder telefoon functioneer je niet als middelbare scholier. Communiceren doet de school via Magister en in de klassenapp hebben de leerlingen het onderling over huiswerk.
Maar heeft iemand ooit bedacht dat je dan wel 12-jarigen, die zoals die dochter van mij, laat rondlopen met een apparaat van een paar honderd euro? Ik weet niet hoe het met die van jullie zit, maar die pubers van mij zijn nogal onhandig, slordig en vergeetachtig. Dus het aantal val- en vergeetincidenten zijn al bijna ontelbaar.
Denk aan: oortjes kwijt, oortjes stuk, ingang van voor oplader vol met stof en zand, barsten in het scherm, camera stuk, laten zitten in een natte tas, ster in het scherm. In de categorie vergeten: laten zitten in de telefoonzak van de klas, laten liggen in de kleedkamer van het voetbalveld, het dak van de auto, of – en dat sloeg alles – een collega-puber stopt de telefoon van mijn puber in zijn tas, waardoor we het apparaat aan de andere kant van de stad moesten ophalen.
Wat nog niet is gebeurd, is dat een van de twee de smartphone heeft laten vallen in de toiletpot. En ook is het ding nog niet gejat. Maar daar kun je natuurlijk op wachten.
Bij de laatste actie – het op de fiets zitten met het ding in de broekzak – was dus het scherm losgeraakt van het apparaat zelf. Een drama natuurlijk, want niet alleen haar huiswerk, maar ook haar hele sociale leven zit in dat apparaat. Er moest een nieuw scherm komen en dat kostte dus 70 euro. Waarvoor ik zuchtend mijn eigen pinpas trok. Ze heeft € 27,50 op haar rekening staan, dus dat zelf betalen ging ‘m niet worden.
Hoe doen andere ouders dat? Zo vroeg ik me af. Vriendinnen beweren altijd allemaal heel stoer dat ze de pubers zelf lieten opdraaien voor de kosten van stukke of zoekgeraakte telefoons. Maar HOE DAN? Een baantje nemen als twaalfjarige is nog niet echt doenlijk. En dan nog: hoe vaak moet je wel niet oppassen voor 70 euro en hoe lang vakkenvullen tegen het minimumjeugdloon? Ofwel: die reparatiekosten gaan het puberbudget ruim te boven.
Als wij onze stuntelige pubers over straat laten lopen en fietsen met apparaten die eigenlijk veel te duur voor ze zijn, moeten wij er dan niet zelf de gevolgen van dragen? Ik zie mijn dochter inwendig juichen als ik mijn pincode intoets. Want ze hoopt natuurlijk dat ik de schade ga betalen. Maar dat ik voor haar suffe actie opdraai, voelt eigenlijk niet heel erg goed. “Weet je”, zeg ik “Het is óf drie maanden geen zakgeld of het hele jaar vijf euro minder.” Het werd het laatste. Dat wordt dus langer dan een jaar op een houtje bijten voor haar. En nu maar hopen dat dat apparaat van haar heel blijft.
