Je pubers aan hun lot overlaten zorgt niet alleen voor minder irritaties aan jouw kant, het bevordert ook de vindingrijkheid van je pubers. Een beetje vervelen is dus heel goed.
Omdat mijn man en ik deze vakantie geen taxibedrijf, cateraar, feestcommissie, animatieteam, of entertainmentcrew wilden zijn, lieten we onze pubers bij wijze van experiment, want je weet tenslotte maar nooit, aan hun lot over. Leuk al die vrije dagen, maar vul ze alsjeblieft lekker zelf in. Voor wijze raad en daad waren we uiteraard beschikbaar en eventuele financiële impulsen zouden we per case bekijken, maar voor de rest: trek vooral je eigen plan. We legden uit dat zij wel vakantie hadden, maar dat er ook gewoon mensen zijn die moesten werken, waaronder hun ouders. De spelregels waren duidelijk: vermaak jezelf elke dag en loop ons zo weinig mogelijk voor de voeten.
Volhardende pubers
Mijn man en ik waren tot dit besluit gekomen nadat de pubers zelf eigenlijk niks wilden. We opperden een aantal vakantiekampen, allerhande watersportlessen, en wat al niet meer, maar daar hadden ze helemaal geen zin in. Prima, vonden we, maar dan zoek je het ook maar zelf uit. En zo geschiedde. De eerste week kwamen er nog allerlei verzoeken: of ze toch niet konden surfen, of ze toch niet mochten zeilen, of we ze even naar hier en daar wilden brengen, maar ja, dat was niet de afspraak.
Dat zeuren duurde een paar dagen, pubers hebben het vermogen om volhardend te zijn, maar toen ze doorhadden dat het er echt niet inzat, dat we ze echt niet gingen entertainen, ontstond er een aangename rust. Ineens realiseerden ze zich dat ze gewoon de hele dag konden bankhangen. Zomaar. Of in hun bed liggen. Of gamen. En 361 afleveringen van American Dad kijken. En 3 series op Netflix bingewatchen. Nou, daar gingen ze dan maar eens goed voor zitten. Toegegeven het was rustig die pubers die zich horizontaal door de dag bewogen, maar we maakten ons toch ook wel een beetje zorgen. Is dit wel oké? Is dit echt een goed idee? Hoe lang moeten we ze hun gang laten gaan? Groeien ze nog wel als ze niks doen? En blijf je na een tijdje niks doen voor altijd apathisch, of word je ook gewoon weer normaal?
Nieuwe initiatieven
De omslag kwam zo tegen het einde van die eerste week. Toen ze hun bleke neusjes buiten de deur staken. Ze hadden zich zoveel verveelt dat het simpelweg begon te vervelen. En vanuit dat intense niks doen ontstonden allemaal leuke initiatieven. Als je je hoofd helemaal vrij maakt is er immers ruimte om eens goed na te denken wat je allemaal wilt doen. En kunt doen. En zo kwamen er zwerftochten, zwemuitjes, kampeerfeestjes, werden er nieuwe vrienden gemaakt, en nieuwe plekken ontdekt. Er kwamen initiatieven om geld te verdienen en er werd met de bus overal naar toe gereisd.
Het loslaten zorgde dat ze zelf konden beslissen over hun dagen. Met wie ze die zouden doorbrengen, wat ze zouden gaan doen, zonder dat daar iemand, bijvoorbeeld hun ouders, er iets over had te zeggen. Wat een vrijheid. Ze hoefden niks, en deden daarom juist van alles. Elke dag verzonnen ze nieuwe dingen om te doen, zien, horen, proeven, ervaren. De wereld als speelveld, waar ze met open armen indoken. Voor ons was het een verademing om niet de hele tijd in dienst van die pubers te hoeven staan. Niet de hele tijd heen en weer rijden, geen plannen opperen omdat ze niet weten wat ze moeten doen en ze al jouw ideeën afkeuren, geen ‘ga eens wat doen’-snauwpartijen, en geen ‘ik verveel me’-gezeur. Het scheelde, kortom, een berg aan irritaties.
Heerlijke vakantie
Enige nadeel: ze hadden een jaloersmakende vakantie. Zo een die ik, zeg maar, zelf ook wil hebben. Ik zou er heel wat voor over hebben om weken lang ondersteboven op de bank te kunnen hangen en het leven te nemen zoals het op dat moment komt. En elk idee dat bovenkomt gewoon uit te kunnen voeren. Sterker nog: deze behoorlijk mindfulness holiday van mijn pubers ga ik vanaf nu ook doen!
