Jij bent er natuurlijk om die pubers op te voeden. Maar soms denken pubers dat ze elkaar moeten opvoeden. Handig zou je denken, maar het zorgt vooral voor heel veel geschreeuw en geruzie in huis.

‘Leg je telefoon even weg, we zitten te eten’. Zonder van zijn bord op te kijken sprak mijn zoon zijn zusje toe. Inderdaad, lees die zin nog maar eens een keer. Mijn oudste puber sprak mijn jongste puber vermanend toe. Die op haar beurt stiekem onder de tafel zat te appen. Halleluja, dacht ik, want ik was wel klaar met de hele dag politieagent spelen. Mooi als iemand anders even die taak overneemt. Maar ik dat nog niet gedacht of de jongste trok van leer tegen de oudste. Waar bemoeide hij zich mee. Hij zat zelf óók altijd op zijn telefoon. Gevolgd door een reeks scheldwoorden.

Elkaar opvoeden

De laatste tijd zijn er steeds van dit soort opvoed-akkefietjes in huis. De ene puber wil de ander opvoeden en de ander trekt dat niet en krijgt ruzie met de een. Doodvermoeiend. Ik hoor de jongste tegen de oudste zeggen dat hij moet doortrekken als hij naar de wc is geweest, dat hij de douche een beetje netjes moet achterlaten en niet uit het vlapak moet drinken. De oudste ketst op zijn beurt terug dat zij van de koekjes moet afblijven, haar make up-troep op tafel moet opruimen en maximaal tien minuten de badkamer bezet mag houden.

Het zijn dingen die ik ook de hele dag tegen mijn pubers roep, maar meer dan schouderophalen als antwoord krijg ik niet. Totdat een broer of zus zich ermee gaat bemoeien, want dat is natuurlijk niet de bedoeling. En dus zit in de hele dag tussen de ruziënde pubers die om de haverklap verhaal bij mij komen halen. ‘Ik word gek van hem’, roept de een. ‘Kun je haar gewoon niet wegsturen’, roept de ander. Echt leuk is het niet.

Streng vs schoolvoorbeeld

Ik vind het vreselijk vervelend, ik snak naar een dag zonder dat die twee elkaar in de haren vliegen, maar vind het ergens ook wel grappig. Als ik  vraag waarom ze dit doen halen ze hun schouders op. Ze weten het niet. Of nou ja, ze vinden dat ik wel iets strenger kan zijn. En dan vooral voor de ander hè, want ze vinden zichzelf vooral een schoolvoorbeeld.

Ik vraag me zelf ook af waarom mijn pubers dit doen. Is het een oefening in zelfstandigheid? Is het omdat ze het niet eens zijn met mijn opvoedbeleid? Hoort dit bij het proces van losmaken van je ouders? Hoort dit bij de weg naar volwassenheid, zo van: ik heb heus wel door wat er hier in huis moet gebeuren? Ik heb geen idee. Ik gok dat het wellicht een beetje van alles is. Ondertussen kibbelen die twee rustig verder en hoor ik dingen als: ‘Ik ben de oudste, doe gewoon wat ik zeg’, ‘Ik ben slimmer, dus houd je kop’, ‘Ik bepaal zelf wat ik doe’, ‘Ga uit mijn kamer’ en ‘Bemoei je niet met mij.’ En dan roepen ze, tegen niemand in het bijzonder, dat ze niet kunnen wachten totdat ze zelf een huis hebben en zelf de regels bepalen en ze niet meer met die idioot van hun zus of broer opgescheept zitten.

Het is liefde

Toch nog even over dat loslaatproces, want ik denk toch dat daar de crux zit. In dat proces van uitvogelen wie ze zijn schoppen ze hard tegen degene van wie ze houden. Dat ben jij als ouder, maar dus ook broers en zussen onderling. Even later vertel ik ze dat, dat ze de ander niet per se willen opvoeden, of beu zijn, maar dat ze gewoon zielsveel van elkaar houden. Ze lopen nog net niet kokhalzend weg. Maar dat hoort er bij. Dat doen ze ook als ik te hard adem of zeg dat ik ze begrijp omdat ik zelf ook een puber ben geweest.

***

Heb je ons huiswerkhandboek al besteld?

***

Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…

We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.