De dochter van Anouk schitterde afgelopen vrijdag in de afscheidsmusical van groep 8. Eerlijk is eerlijk, ze was blij dat allemaal achter de rug was. En niet in de minste plaats vanwege de meer dan duizend(!), echt waar, apps en mails die daar aan vooraf gingen.
Mijn dochter zag er prachtig uit op dat podium. En ze had het, gelukkig, naar haar zin. Maar wat een bevalling was deze eindmusical geweest. Al bij het begin van schooljaar was er een ‘musical groep 8 app-groep’ aangemaakt. Sophie is mijn oudste, dus het was voor de eerste keer dat we een groep achtster hadden, met de daarbij behorende spanningen voor de middelbare school én de eindmusical. Ik weet nog dat ze zich afvroeg hoe dat zou zijn, en wat ze zouden gaan uitvoeren met de klas. Ik antwoordde dat het ongetwijfeld ontzettend leuk zou gaan worden. Toen ik de eindmusical deed, in toen nog de zesde klas, draaiden we een aantal liedjes en sketches in elkaar, alle ouders kwamen kijken en er was een disco achteraf waar de bovenmeester ook ging dansen. Het was een topavond. Hoe anders ging het nu.
De eerste maanden viel het nog mee. Groep 8 was dan ook nog maar net begonnen. Sophie zit in een ontzettend leuke klas en met de meeste ouders kon ik het prima vinden, tot die vermaledije eindmusical. Want al die leuke creatieve ouders ontpopten zich al snel tot drill instructors from hell, alsof er met deze musical een Oscar gewonnen moest worden, of dat hun leven er vanaf hing. De onderlinge competitie was enorm. Want elke ouder wist het niet alleen beter, maar kon het naar eigen inzien ook beter.
Na kerst werden de zaken grondig aangepakt. De kinderen gingen zelf de musical schrijven. Dat had overigens de juf niet besloten, maar een select groepje ouders, een groepje waarvan ik het bestaan niet eens af wist omdat ik me blijkbaar had moeten opgeven voor de groep ‘Synopsis’ en die mail of app was me even ontschoten.
Toen duidelijk werd dat het een eigen productie zou worden, en dat werd ook in precies die bewoording gebruikt ‘eigen productie’, stelde ouder A, een scenarioschrijver, voor om alle kinderen een schrijftraining te geven. Vier zaterdagen van 12 tot 16 uur. Ik stuurde een lachende smiley, zo een met traanogen omdat ik werkelijk dacht dat er een grapje werd gemaakt. Maar het was serieus bedoeld.
Na de schrijftraining volgende een acteer workshop van ouder B, inderdaad een actrice. En een zangworkshop van ouder C die ‘iets’ met zingen deed. Mijn dochter ging braaf naar al deze ‘extra’ lessen omdat de hele klas ging en omdat ze ook wel doorhad dat als de rollen werden verdeeld je meer kans had als je je gezicht op al die vrije zaterdagen had laten zien.
Ik verbaasde me niet alleen over de gedrevenheid van mijn dochter, maar vooral over die van de ouders. Voor wie was die musical nu eigenlijk? Wie ging het opvoeren? Waarom wilden zij zich met alles bemoeien? En die bemoeizucht is nog tot daar aan toe, maar de professionaliteit die ze eisten van de kinderen en hun musical was abnormaal. Ik herinner me dat ik met mijn klas twee weken bezig was en we toch echt een leuke avondvoorstelling in elkaar hadden gezet. Mijn dochter was maanden bezig.
Een keer heb ik het in een van de vele bijeenkomsten aangekaart. Waren we niet aan het doorslaan? Moesten we het vooral niet een project van de kinderen laten zijn in plaats van de ouders? Ik kreeg geen bijval. Deze ouders hadden hun tanden erin gezet. Er werden schouders opgehaald, wat heen en weer geknikt en het onderwerp werd van tafel geveegd alsof ik de vraag niet had gesteld. Het was duidelijk, deze musical zou niet onderdoen voor één op Broadway.
Ik besloot om dan maar zelf wat afstand te nemen. Ik las de soms honderden appjes en mails die per dag binnenrolden, maar reageerde heel sporadisch. En ik schreef me in voor de afbouwploeg omdat me dat het minste gedoe leek. In de maanden die volgenden kwamen er licht- en geluidplannen langs, kleurstalen voor het decor, naaicursussen voor ouders van de afdeling kostuum en werd er een bijdrage gevraagd van 10 euro per kind om een professionele visagist in te huren. Hoe dichterbij de musical kwam, hoe gekker het werd.
Een paar weken voor De Datum barstte de bom alsnog. Ouders kregen onderling ruzie over wie het beter wist en wie het beter kon. De juf was in alle staten want die kon al die betweterige ouders helemaal niet aan en zat met een klas vol gestresste kinderen. En toen een zangcoach, die was er ook ineens, geen idee waar die nou weer vandaan kwam, mijn dochter appte met tips als ‘je moet wel jezelf helemaal geven’ en ‘je moet voluit gaan’ ben ik uit de groepsapp gestapt.
De apotheose was afgelopen vrijdag. De hoofdmeester had zich uiteindelijk ermee bemoeit. Hij had alle ouders tot de orde geroepen en alle kinderen gerustgesteld. Ze konden die laatste week in alle rust oefenen. Zonder zangcoach, geluidsman, cameracrew, kap en grime-team en bemoeizuchtige ouders. En eerlijk is eerlijk, ze zagen er prachtig uit, er was een eveneens prachtig decor, ze zongen als engeltjes, en terugkijkend op de video die ik heb gemaakt was het geluid en licht ook geweldig. Maar ik zag vooral blije snoetjes. Dit was hun musical geworden. Godzijdank! Over twee jaar mag nummer 2. Ik drink er nu alvast een fles wijn op leeg.
